#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Ποιος πλανήτης γκρεμίστηκε;~

"Μην με κοιτάς έτσι, μικρόβιο," μουρμουρίζω και κουνάω το πόδι μου νευρικά κάτω από το τραπέζι. "Μια κυρία μπορεί να τρώει όσο θέλει."

"Μέχρι που να παχύνει και να κλαίει στα πόδια σου," ειρωνεύεται και μου έρχεται να του πετάξω το πιάτο στα μούτρα. 

"Κόφτο, Άντι-Κρίστιαν. Έχω κυριολεκτικά να φάω πέντε χρόνια," δηλώνω και γεμίζω το στόμα μου με πατάτες. 

Πρώτο πράγμα μόλις βγήκα από το απολαυστικό μου ντους ήταν να παραγγείλω ό,τι με παχαίνει και να κάτσω να τα φάω μέχρι που να σκάσω. Βέβαια έχω τον Άντι-Κρίστιαν να με κοιτά με ένα resting bitch face εδώ και μια ώρα, αλλά ποιος χέστηκε. Μου έχουν στρώσει τον Παράδεισο μπροστά μου.

Σηκώνεται από το τραπέζι αδιάφορος και τον βλέπω που περπατά προς τον καναπέ. Βολεύεται εκεί και κοιτά την τηλεόραση, την οποία ενεργοποιεί τηλεπαθητικά. Νιώθω λίγο άσχημα που του μίλησα απότομα. Μπορεί να είναι τρομαχτικός, αλλά είναι μικρούλης και το χαμόγελο του είναι τόσο γλυκό.

Τρώω την τελευταία μπουκιά του χάμπουργκερ μου και σηκώνομαι από το τραπέζι για να κάνω παρέα στον Άντι-Κρίστιαν. Δεν θέλω να του φέρομαι σκάρτα όταν αυτός είναι ο λόγος που έχω το σώμα μου πίσω. Με την κοιλιά γεμάτη, ξαπλώνω δίπλα του και τον κοιτάω που βλέπει ανέκφραστα την οθόνη.

"Γιατί δεν κάνεις κάτι της ηλικίας σου;" ρωτάω και αναστενάζει, ξαπλώνοντας πίσω.

"Θα κάνω αύριο όταν το απαιτεί ο ρόλος μου," απαντά σχεδόν ρομποτικά και του πετάω το μαξιλάρι στην μούρη.

"Βλαμμένο, δεν είναι ανάγκη να νταντεύεις τους γονείς σου," γρυλίζω χωρίς κακία και κάθομαι οκλαδόν δίπλα του, κοιτώντας τον. "Είναι μεγάλοι άνθρωποι και μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς τις δυνάμεις σου, όπως έχουν κάνει εδώ και πολλά χρόνια."

"Όχι," δηλώνει αμέσως και σουφρώνω τα φρύδια μου. "Ο μπαμπάς με χρειάζεται και μέχρι το τέλος του θα τον βοηθάω."

Τέλος του;

Χαϊδεύω το κεφαλάκι του με ένα χαμόγελο και ύστερα τον αγκαλιάζω. Δεν μπορώ να αντισταθώ στην γλύκα του τώρα που έχω το σώμα μου μαζί με όλα τα συναισθήματα. Να ακούω ένα πεντάχρονο να αγαπάει τον μπαμπά του τόσο πολύ κάνει την καρδιά μου να λιώνει, ειδικά όταν αυτός ο μπαμπάς είναι ο ίδιος ο Διάολος.

"Ξέρεις, Άντι-Κρίστιαν, πιστεύω ότι είσαι ακριβώς σαν τον Λούσιφερ, απλά ξέρεις να το κρύβεις," λέω όταν αποτραβιέμαι και με βλέπει ξαφνιασμένος.