#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#15 Να στηρίζεσαι~

4 μήνες αργότερα...

Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πάλι φωνάζει. Ξανά και ξανά και ξανά. Δεν το σταματάει ποτέ. Όλα τον ενοχλούν, όλα τον πειράζουν, όλα τον οδηγούν στην τρέλα. Από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο είναι τόσο κλειστός στον εαυτό του που κανείς δεν ξέρει γιατί αντιδρά έτσι συνεχώς. 

Και αλήθεια με πονάει. Με πονάει που δεν μου μιλάει. Κάθε φορά που προσπαθώ να τον πλησιάσω, με σπρώχνει από κοντά του και δεν μου μιλάει. Οι μόνες φορές που ακούω την φωνή του είναι όταν φωνάζει στους γύρω του για τα πάντα μέσα στο σπίτι. Την μια τον ενοχλεί ο καναπές, την άλλη η σούπα που δεν έχει πολύ αλάτι. Άμα βρίσκομαι κοντά του, δεν μιλάει καν. Τίποτα. Τσιμουδιά. 

Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο μου και το καθαρίζω αμέσως. Φτιάχνω καλύτερα την ζακέτα μου και αναστενάζω, ακουμπώντας το χέρι στην κοιλιά μου. Το μωρό μου έχει αρχίσει να μεγαλώνει και στεναχωριέμαι, διότι έχουν υπάρξει επιπλοκές εξαιτίας του άγχους μου. Δεν μπορώ να πάω σε γιατρό επειδή ο Άντι-Κρίστιαν μου είπε να μην βγάλω στην φόρα το γεγονός ότι είμαι... δαίμονας. Αηδιάζω με τον εαυτό μου μόνο που το σκέφτομαι.

Ο Μπράιαν φωνάζει ξανά κάτι στα ρώσικα και κάτι ακούγεται να σπάει. Σφίγγω τα μάτια μου περισσότερο και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τον φοβάμαι. Έχει γίνει τόσο κρύος και απόμακρος-δεν ξέρω τι είναι ικανός να κάνει. Με μισεί; Με αγαπάει ακόμη; Τον νοιάζει που είμαι έγκυος; Το ξέρω ότι του το έχει πει ο Σεργκέι, εφόσον δεν δέχεται να ανταλλάξει ούτε μια λέξη μαζί μου.

"Μην μου μιλάς! Σου ζήτησα να με συμβουλέψεις;! Θα κάνω ό,τι θέλω," φωνάζει ο Μπράιαν και κλείνει μια πόρτα τόσο δυνατά που ακόμη κι εγώ ταράζομαι.

"Σςς, ηρέμησε, μικρούλα μου," μουρμουρίζω και χαϊδεύω την κοιλιά, στα σημεία που με κλωτσάει το μωρό.

Μπορεί να με θεωρούν τρελή, αλλά ξέρω πως είναι ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Κάθε φορά που την σκέφτομαι, βλέπω την φτυστή εικόνα του Μπράιαν. Θα έχει πανέμορφα ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια που θα θυμίζουν τον καθαρό ουρανό. Το ένστικτο μου μού λέει ότι θα είναι το μικρό κοριτσάκι του και ας μην με νοιάζεται εμένα.

Μόλις ακούω την πόρτα του μπαλκονιού να ανοίγει, γυρνάω το κεφάλι να δω ποιος είναι. Η μαμά του Μπράιαν με πλησιάζει και της ζορίζω ένα χαμόγελο. Αν εγώ το περνάω όλο αυτό χάλια, εκείνη είναι πιο σκατά. Πεντακόσιες φορές πιο σκατά. Κάθεται δίπλα μου και μένουμε έτσι σιωπηλές να κοιτάμε πέρα, μπας και ηρεμήσουν κάπως τα κεφάλια μας.