#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Ο πατέρας μου σχεδιάζει να θυσιαστεί~

"Κάποια πράγματα καλύτερα να μείνουν στο σκοτάδι, εκεί που ανήκουν," απαντώ και βάζω μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου. 

"Παίζεις πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, Αλίκη," μουρμουρίζει ο Μπράιαν και δαγκώνει το κάτω χείλος του.

Το δάχτυλο του ξαφνικά ακουμπά το μάγουλο μου και το χαϊδεύει απαλά. Είμαι σίγουρη πως νιώθει το πόσο καίει, γι'αυτό και χαμογελά έτσι. Μένω παγωμένη και περιμένω την επόμενη του κίνηση. Λυγίζει κοντά στα χείλη μου και η απόσταση γίνεται τόσο μικρή που μου κόβεται η ανάσα.

Την στιγμή που πάει να με φιλήσει, ένας από τους σωματοφύλακες του τον χτυπά απαλά στον ώμο. Ο Μπράιαν κάνει πίσω ατάραχος και ακούει τι έχει να του πει στα Ρώσικα. Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και με κοιτά με ένα πλάγιο χαμόγελο. Εγώ απλά δαγκώνω το κάτω χείλος μου και σκέφτομαι πόσο θέλω να τον φιλήσω. 

Ναι, σε αυτό το σημείο δεν με πειράζει να μπω μέσα για βιασμό.

Του λέει κάτι σύντομα στα Ρώσικα και εκείνος φεύγει, αφήνοντας μας μόνους. Μου χαμογελάει και ύστερα σηκώνεται όρθιος. Απογοητευμένη που δεν συνέχισε αυτό που πήγε να κάνει, κάνω το ίδιο και σταυρώνω τα χέρια γύρω από το στήθος μου. 

"Όλα πάνε τέλεια," μουρμουρίζει με τον εαυτό του και στρέφει όλη του την προσοχή σε μένα.

Πριν προλάβω να αντιδράσω, τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου και παγώνω στην θέση μου. Αυτή η γεύση, αυτός ο Παράδεισος, κάνει την καρδιά μου να πετάξει μακριά. Προσπαθώ να ανταποδώσω αμέσως, αλλά είμαι τόσο ξαφνιασμένη και παγωμένη στην θέση μου που αργώ λίγο.

Αυτά τα ζεστά και όμορφα συναισθήματα με καταλαμβάνουν και νιώθω στο στομάχι μου να φτερουγίζουν πεταλούδες. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και ακουμπώ τα χέρια μου στο πρόσωπο του. Εκείνος τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και με κολλάει πάνω του.

Είσαι τόσο αξιολύπητη.

Μόλις ακούω την φωνή του να το λέει αυτό στο μυαλό μου, αποτραβιέμαι σχεδόν απότομα και με κλειστά μάτια. Με αφήνει ελεύθερη, αλλά κρατά την απόσταση τόσο κοντινή που νιώθω την ανάσα του στον λαιμό μου.

"Ελπίζω τώρα που θα φύγω στην Ρωσία, να σε βρω κι εκεί πεινασμένη σε ένα ασανσέρ," ψιθυρίζει και γελάμε ελαφρώς, όσο και άσχημα να νιώθω από αυτά που πραγματικά σκέφτομαι αυτή την στιγμή.

"Μάλλον," μουρμουρίζω με τρεμουλιαστή φωνή.

Δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω. Ακουμπά το δάχτυλο του κάτω από το πηγούνι μου και γυρνά το κεφάλι μου για να τον δω. Μου χαρίζει ένα αθώο χαμόγελο, το οποίο μου μαλακώνει την καρδιά, και ύστερα μου αφήνει ένα απλό φιλί στα χείλη.