#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#9 Να βοηθάς~

Λούθιφερ'θ POV

*FLASHBACK ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΙΝ ΤΟΝ #17ο ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ*

"Α-Η-Δ-Ι-Α," φωνάζω και κοιτάω το κουτί απ'όλες τις πλευρές του. "Ποιος ανώμαλος την τράβηξε αυτή την τσόντα;"

"Εσύ, Λούσιφερ," απαντά ο Μπράιαν και στριφογυρίζει τα μάτια του.

"Εγώ; Ποτέ!" επαναστατώ και κάνω μια γκριμάτσα σκέτης αηδίας. "Ή και μπορεί."

"Δεν σε καταλαβαίνω," γελά κοροϊδευτικά ο άλλος και κοιτά τα νύχια του βαριεστημένα. 

"Είμαι ακατανόητος και τέλειος, δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό," λέω και σηκώνομαι από την καρέκλα μου, αφού πετάξω το κουτί μαζί με την τσόντα στα σκουπίδια.

"Πολλά δεν μπορεί κανείς να κάνει για σένα."

Γελάμε για λίγα δεύτερα και σταματάω μπροστά του, για να του σηκώνω το φρύδι ανέκφραστος. Ωραία γελάσαμε, τι καλά, άδειασε την γωνιά μου τώρα. Είμαι σίγουρος πως ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αυτή η μούρη μου, γι'αυτό αναστενάζει με τεράστια βαρεμάρα και σηκώνεται για να έρθει στο ύψος μου.

"Πάλι θες να γαμηθείς;" ρωτάει και κουνά το κεφάλι του σκεπτικός.

"Ε ξέρεις πως είναι τώρα, πρέπει να-"

"Δεν θέλω να ξέρω. Πάω να βρω την Αλίκη," με διακόπτει με τεράστια αηδία και του χαμογελώ πλάγια.

Με ένα αποκρότημα των δαχτύλων του εξαφανίζεται και μένω μόνος στο γραφείο μου. Φτιάχνω άβολα το σακάκι μου και μόνο στην ιδέα του τι πάω να κάνω, νιώθω τον εμετό να μου βγαίνει από τις ρώγες. Απευθείας παίρνω ένα σοβαρό πρόσωπο και βγαίνω από το γραφείο μου. Διακριτικά, περπατώ προς την πόρτα του Παραδείσου και μπαίνω μέσα πριν προλάβει κανείς να ξεκινήσει τις κριτικές του.

Συν ότι δεν έχω και χρόνο να σπαταλάω. Απ'ότι φαίνεται πρέπει να πάω και να τραβήξω καινούρια τσόντα. 

Φτάνω στον Παράδεισο και πρώτο πράγμα, έρχομαι αντιμέτωπος με δυο φλούφλιδες που υποτίθεται προστατεύουν την πύλη. Τους κοιτάω μια και ξεσπάω σε δυνατά γέλια. Μάλιστα πέφτω κάτω κιόλας, ενώ με κοιτάνε με τον ιδρώτα να κυλά στα μέτωπα τους. Σηκώνομαι για να φτιάξω τα ρούχα μου και ύστερα με ένα σοβαρό πρόσωπο, χώνω μπουνιά στον λαιμό ενός.