#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου που με πονάει~

Alice's POV
(έκλαψα πολύ στο τέλος πάντως)

"Άντι-Κρίστιαν, νομίζω πως θα κατουρηθώ πάνω μου από το άγχος," λέω και κουνάω το πόδι μου νευρικά.

"Ηρέμησε. Μόνη σου ήθελες να έρθεις Ρωσία, Αλίκη," με κατηγορεί και του σηκώνω το φρύδι.

"Ααα, για σε παρακαλώ, μικρό σκατό," αναφωνώ ελαφρώς τσαντισμένη. "Συμφώνησες και εσύ να βάλουμε σε μια άκρη τον Μπράιαν, εγώ να τον βιάσω και εσύ να του αποσπάσεις την προσοχή."

"Ταυτόχρονα;" αναρωτιέται και τρομοκρατούμαι μόνο στην σκέψη.

"Φυσικά και όχι, Άντι-Κρίστιαν. Τι στο κακό τρέχει μαζί σου;"

Σηκώνει τους ώμους του με αδιαφορία και τότε σταματάει το Uber έξω από την έπαυλη του Μπράιαν. Δίνω τα λεφτά στον οδηγό και κάτι λέει στα Ρωσικά. Αμφισβητώ ότι είναι ένα απλό ευχαριστώ, διότι ήταν μια ολόκληρη πρόταση. Βγαίνω έξω και φτιάχνω το φόρεμα μου με τον μικρό να με ακολουθεί λίγο ενοχλημένος. 

"Είπε πως δεν θα βγούμε ζωντανοί από εδώ," λέει ο Άντι-Κρίστιαν και σηκώνω το φρύδι μου σχεδόν αδιάφορη.

Έχω πεθάνει ήδη μια φορά, δεν με φοβίζει η δεύτερη.

Πιάνω το χέρι του μικρού και τον τραβάω προς την είσοδο. Οι φύλακες είναι ακόμη περισσότεροι από την Νέα Υόρκη και αυτό με αγχώνει λίγο. Σφίγγω κι άλλο το χέρι του μικρού και τον φέρνω πιο κοντά. Επιμένει να παριστάνει τον τυφλό και καθ'οδόν μου εξήγησε ότι το κάνει για να μην φαίνονται τα κόκκινα μάτια του. Όχι μόνο, αλλά θα τον αγνοούν και θα μπορεί να βλέπει πολλά περισσότερα έτσι.

Φτάνουμε στην πόρτα και το χέρι ενός σωματοφύλακα προσπαθεί να με σταματήσει, αλλά πέφτει πάνω στο βυζί μου. Κάνω πίσω και μαζεύομαι τρομοκρατημένη και μπορώ να πω πολύ προσβεβλημένη. Ουαου, απίστευτο. Τελικά οι Ρώσοι είναι σαν πορνόγεροι. Εκτός από τον Μπράιαν μου.

Λέει κάτι στα Ρώσικα και σουφρώνω τα φρύδια μου. Δεν καταλαβαίνω Παναγία από αυτά που λέει, γι'αυτό βάζω τον Άντι-Κρίστιαν μπροστά μπας και μεταφράσει κάτι. Αντιθέτως του δίνει ένα χρυσό εισιτήριο και ύστερα του απαντά στην ίδια γλώσσα. 

"Τι έγινε;" ρωτάω, ενώ ο κύριος ψάχνει μια λίστα.

"Ζήτησε συγγνώμη και ύστερα το όνομα σου," μουρμουρίζει ο μικρός και του χαϊδεύω το κεφάλι με ένα χαμόγελο.

"Να την βάλει την 'συγγνώμη' στον κώλο του, ο βυζόφιλος," ειρωνεύομαι, χωρίς να κάνω εμφανές πόσο τσαντισμένη είμαι ακόμη.