#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#6 Να μάχεσαι~

"Μόλις με έφτυσες Αλίκη, μάζεψε τα σάλια σου, για όνομα του Μπαμπά μου," λέει ο Λούσιφερ χαλαρά και καθαρίζει το μάγουλο του.

"Τι εννοείς σου έκλεψαν την καρδιά; Αυτό είναι το αντικείμενο που σου πήρε ο Μπράιαν;" ρωτάω και τον πιάνω από τα μπράτσα σκουντώντας τον.

"Ηρέμησε!" φωνάζει και βγάζει τα χέρια μου από πάνω. "Ναι, αλλά δεν θυμάται ότι το έχει. Είναι άσκοπο να ασχοληθούμε μαζί του."

"Χέστηκα. Θα του βγάλουμε την ανάμνηση από την μύτη!" επιμένω και τον πιάνω από τον γιακά. "Λούσιφερ, δεν θέλω ο Μάρκος να πίνει καφέ με τον Χίτλερ και τα παιδιά του να παίζουν με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη!"

"Άραξε τα βυζιά σου, Αλικακάκι," με σταματά και τα μάτια του κολλάνε στα δικά μου. "Απλά βούλωσ'το λίγο."

Κάνω ένα βήμα πίσω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ο Μπράιαν θα έπαιρνε κάτι τέτοιο από τον Διάβολο.  Και δεύτερον, γιατί να το πάρει; Δηλαδή τι στο καλό μπορεί να το κάνει; Μάλλον με την ευχή μου όμως θα τον έκανα να ξεχάσει τον πραγματικό του σκοπό, γενικά όλους εμάς, και έτσι θα μας γλίτωσα χρόνο. Γιατί να περιμένει ο Λούσιφερ όμως τώρα για να το πάρει πίσω; 

Ουαου, έχω πάρα πολλές ερωτήσεις.

"Δεν είναι άσκοπες όμως," απαντά στις σκέψεις μου ο Λούσιφερ και χτυπά το ραβδί στην παλάμη του. "Τελικά η παρέα μαζί μου σε έκανε πιο έξυπνη. Είμαι καλή επιρροή. Ιου."

"Εξήγησε μου τι στο καλό συμβαίνει; Ο Μπράιαν τι ξέρει και τι όχι;" απαιτώ να μάθω και παραμένει ανέκφραστος.

"Δεν ξέρω. Και εφόσον λέει ο Άντι-Κρίστιαν ότι εκείνος δεν θυμάται, τον πιστεύω," απαντά αλλά κάτι στον χαλαρό τόνο της φωνής του δεν μου κολλάει. "Πάντως είμαι σίγουρος για ένα πράγμα."

"Και ποιο είναι αυτό;"

Σηκώνω το φρύδι και σταυρώνω τα χέρια γύρω από το στήθος μου. Τον βλέπω με δυσπιστία ενώ εκείνος χαμογελά πονηρά. Παίζει με το ραβδί στα χέρια του και με πλησιάζει στο πλάι. Λυγίζει κοντά μου και παρατηρώ για πολλοστή φορά πόσο τέλεια χαρακτηριστικά έχει. 

"Ότι σε θέλει," ψιθυρίζει και τα μάγουλα μου κοκκινίζουν αμέσως.

"Ν-Ν-Ναι, σιγά. Ούτε που γυρνάει να-να με δει," επαναστατώ ντροπαλά και κοιτάω από την άλλη.

"Μάλιστα," μουρμουρίζει αδιάφορος ο Λούσιφερ και τον ακούω να φεύγει.

Γυρνάω πανικόβλητη και τον ακολουθώ στον μακρύ διάδρομο του μουσείου. Τεράστιοι, βασικά γιγαντιαίοι, πίνακες, ζωγραφισμένοι στο χέρι και σε κορνίζες, διακοσμούν τους σκοτεινούς τοίχους. Τους κοιτάω μαγεμένη, ενώ ο Λούσιφερ περπατά λίγα βήματα μπροστά μου.