#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#3 Να νιώθεις~

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και κοιτάω γύρω μου πρώτα πράγμα. Είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και ο Άντι-Κρίστιαν, καθισμένος οκλαδόν πάνω μου, με κοιτά βαριεστημένα. Σουφρώνω τα φρύδια μου και σηκώνομαι όσο για να είμαι καθιστή, εφόσον τα πόδια μου είναι η καρέκλα του μικρού απ' ότι φαίνεται.

Ξαφνικά ξεσπάω σε κλάματα και νιώθω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου. Μπορώ να νιώσω τον πόνο, την ραγισμένη καρδιά μου. Μπορώ να νιώσω ότι βρίσκομαι πίσω στον εαυτό μου και όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα κλειδωμένα μέσα μου, ξυπνούν απελπισμένα για να αναπνεύσουν.

Σπαράζω χειρότερο και νιώθω το μικρό χέρι του Άντι-Κρίστιαν να χτυπά τον ώμο μου. Σηκώνω το κεφάλι μου να τον δω και του χαρίζω ένα ζορισμένο χαμόγελο. Μόνο στην σκέψη του τι έχω περάσει τόσον καιρό, υποφέρω, και το νιώθω.

Ο μικρός ξαφνικά μου δίνει ένα χαρτομάντιλο και κλείνει τα μάτια του σαν να συλλογίζεται. Φυσάω την μύτη μου και καθαρίζω τα δάκρυα όταν βλέπω τον Λούσιφερ να μπαίνει μέσα. Κοιτά τον Άντι-Κρίστιαν και ύστερα εμένα. Σηκώνει το φρύδι του σκεφτικός και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι.

"Αγόρι μου, γιατί μυξοκλαίει αυτή;" ρωτάει ο Λούσιφερ και του χτυπάω το μπράτσο.

"Ο Μπράιαν," απαντά ο μικρός και τον βλέπω ξαφνιασμένη.

Το ήξερα ότι η σιγανοπαπαδιά ξέρει περισσότερα απ' ότι δείχνει. Τραβάω τις μύξες μου απελπισμένη και πέφτω στην αγκαλιά του Λούσιφερ. Αρχικά, παραμένει παγωμένος στην θέση του και ύστερα χαϊδεύει το κεφάλι μου με το ζόρι.

"Θα μου λερώσεις το κοστούμι και θα μου φωνάζει ο Άντι-Κρίστιαν," δικαιολογείται ο Λούσιφερ και αποτραβιέμαι με ένα απλό γέλιο. 

"Συγγνώμη, απλά ήταν σαν να έσκασα σαν μπαλόνι," κλαψουρίζω και καθαρίζω τα δάκρυα μου με το μανίκι της ζακέτας που φοράω.

"Τέλος πάντων. Μάζεψε τις σερβιέτες σου και ετοιμάσου. Ο Άντι-Κρίστιαν θα σου κάνει παρέα," ανακοινώνει εκείνος και καθαρίζει το σακάκι του αηδιασμένος. 

Σηκώνεται όρθιος και χαϊδεύει το κεφαλάκι του γιου του περήφανα. Τα μάτια του γυαλίζουν κάθε φορά που το κοιτά αυτό το παιδί. Είναι σαν να έβαλε όλα τα κομμάτια του εαυτού του σε εκείνο, τα πιο σκοτεινά του μάλιστα. Πάντως, από τότε που γεννήθηκε, ο Λούσιφερ έχει αλλάξει τραγικά πολύ και δεν ξέρω άμα είναι καλό ή κακό αυτό.

"Που είμαστε;" ρωτάω και προσπαθώ να συμμαζευτώ, διότι το να κάνω σαν μωρό δεν θα με βγάλει πουθενά.