#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#5 Να είσαι ειλικρινής~

Lucifer's POV

Τα μάτια μου ακολουθούν τον μικρό Άντι-Κρίστιαν που κρατά το χέρι της Αλίκης. Βλέπω πόσο τρομαγμένη είναι στο πρόσωπο της και την ανέχομαι να σκέφτεται πως θα ξεμαλλιάσει το σώμα που χρησιμοποιώ. Δεν φταίω εγώ που είμαι τέλειος ό,τι και να είμαι.

Καθρεφτάκι σε όλες τις βρισιές σου, Αλικακάκι.

Μόλις φεύγουν, τα μάτια μου πέφτουν στον Μπράιαν, ο οποίος με κοιτά ήδη με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ανήμπορος να διαβάσω τις σκέψεις του για κάποιον λόγο, απλά παραμένω ανέκφραστος. Παίρνω το φλιτζανάκι και με το μικρό μου δάχτυλο να πετάει προς τα έξω, πίνω μια γουλιά με θόρυβο.

"Ωραίο σπίτι, Μπράιαν," λέω και έχω αρχίσει να νιώθω αρκετά άβολα που με κοιτά σαν βιαστής.

Λίγη σου πέφτω, Μπραϊανούκο. 

"Δεν είναι δικό μου για να κολακευτώ από το σχόλιο σας, δεσποινίς," απαντά και πίνει τον καφέ του ανεπηρέαστος.

Πραγματικά δεν με κοροϊδεύει εμένα με αυτή την ψευτο-συμπεριφορά του. Μπορεί να έχει κερδίσει την Αλίκη και τον Άντι-Κρίστιαν, αλλά εγώ τον είχα δεξί μου χέρι για τέσσερα χρόνια και τον παρακολουθώ άλλα τόσα χρόνια στενά. Ξέρω τον Μπράιαν καλύτερα απ'όλους ή έστω έτσι νόμιζα κάποτε.

"Απλά δέξου το και βούλωσ'το, αίσχος," γρυλίζω και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Ο Μπράιαν αφήνει πίσω το φλιτζάνι στο τραπέζι και σταυρώνει τα πόδια του. Στα μάτια βλέπω τον ενθουσιασμό και το πόσο τρομαχτικά πολύ γυαλίζουν. Σουφρώνω τα φρύδια μου τσαντισμένος,  ενώ γελάει ελαφρώς. Ακουμπά τους αγκώνες του στα μπράτσα της πολυθρόνας και στηρίζει το κεφάλι πάνω στα χέρια του, τα όποια έχουν ενωθεί.

"Δεν έχετε καθόλου σεβασμό, 'ντάξει για μένα, αλλά για τον εαυτό σας; Τς τς τς," σκέφτεται φωναχτά. "Μόλις με γνωρίσατε."

"Δεν χρειάζομαι τον σεβασμό με σένα, Μπράιαν Κόστοβ," δηλώνω και στην αναφορά του ονόματος του σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά σαν κυρία.

"Άμα το λέτε εσείς, θα το σεβαστώ," τονίζει την τελευταία λέξη και μου έρχεται να του στρίψω το κεφάλι σαν του εξορκιστή.

Σταυρώνω τα πόδια μου και κουνάω το από πάνω νευρικά. Δεν μου αρέσει η σιωπή μεταξύ μας. Γενικά μισώ την σιωπή, προτιμώ την φασαρία, αλλά τελευταία με έχει πάρει τόσο από κάτω αυτή η υπόθεση που δεν μπορώ παρά να είμαι έτσι.