#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#12 Να επιμένεις~

Bryan's POV

*απ' το ένα POV στο άλλο το πάω*

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω αργά, ο καπνός του τσιγάρου να βγαίνει από το στόμα μου σαν σύννεφο. Κρατάω το πρόσωπο μου ανέκφραστο και περιμένω, αν και ξέρω πως τζάμπα το κάνω. Δεν είμαι τόσο ηλίθιος που δεν κατάλαβα ότι ο Άντι-Κρίστιαν μου στήνει παγίδα. Δεν ξέρω τι θέλει από μένα άλλα άμα είναι να ξεκόψει από μένα και την Αλίκη, είμαι πρόθυμος να κάνω τα πάντα.

Ανυπόμονος, λοιπόν, πετάω το τσιγάρο κάτω και το πατάω με το παπούτσι μου. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και ύστερα αναστενάζω αργά. Δεν μου αρέσει που αφήνω την Αλίκη μόνη της, γιατί δεν ξέρω ποιον μπορώ να εμπιστευτώ. Ελπίζω να είναι καλά, διότι αυτές τις μέρες φαίνεται πολύ κουρασμένη. Όσο και να ανησυχώ και να της λέω να πάει να εξεταστεί ή έστω να ξεκουραστεί, όχι. Επιμένει στο δικό της. Μου θυμίζει λίγο τον εαυτό μου.

"Μπράιαν," ακούω τον μικρό να με φωνάζει και γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος του για να έρθουμε αντιμέτωποι. 

Τον παρατηρώ και βλέπω πόσο μοιάζει στον πατέρα του. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αυτός θα ήταν ο γιος του Λούσιφερ. Νόμιζα πως οι άγγελοι δεν μπορούσαν να κυοφορήσουν, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τις δυνάμεις του. Σίγουρα κάτι θα είχε σχεδιάσει ο Σατανάς για αυτόν και θα τα κανόνισε με τον Θεό, τον μοναδικό που μπορεί να αλλάξει τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί σε αυτό το παιχνίδι σκακιού που παίζαμε μεταξύ μας και νόμιζα πως νίκησα μια στιγμή, να μην έχει έρθει το τέλος.

"Ήρθα όπως μου είπες," λέω και βάζω τα χέρια στις τσέπες μου χαλαρός.

"Δυστυχώς ο Άγγελος του Θανάτου δεν μπορεί να παραβρεθεί στην μικρή μας συνάντηση," ανακοινώνει και δεν ξαφνιάζομαι καθόλου. "Αλλά ήρθε μια πρόχειρη αντικατάσταση του."

Σουφρώνω τα φρύδια με τα λεγόμενα του και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρήγορα. Ακούω βήματα στον διάδρομο και εφόσον το μέρος δεν έχει έπιπλα, η ηχώ είναι τρομερά αγχωτική. Κάποιος ακούγεται να σέρνει τα πόδια του αργά, χαλαρά και βαριά στο τσιμεντένιο έδαφος. Είμαι σίγουρος ότι κάτι δεν θα μου αρέσει σε αυτή την "αντικατάσταση" του Αγγέλου, γι'αυτό σφίγγω τις γροθιές μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Είσαι έξυπνος, Μπράιαν, δεν σε υποτιμώ, όχι," λέει ο μικρός και βάζει τα χέρια πίσω από την πλάτη του με ένα πλάγιο σατανικό χαμόγελο. Τα ίδια με τον πατέρα του, έλεος.