#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#17 Να εκτιμάς~

Lucifer's POV για ένα smooth ending

3 μήνες μετά γιατί μπορώ...

"Είσαι πανέμορφος και κούκλος," λέω στην αντανάκλαση μου και χαμογελώ πλάγια, το λακκάκι να κάνει την εμφάνιση του στο μάγουλο μου. "Ποιος αντιστέκεται στην ομορφιά και την χάρη σου;"

"Κανένας, ναι," πετάγεται ο Άντι-Κρίστιαν και αμέσως η χαρούμενη διάθεση μου παίρνει τον κατήφορο.

Άντε πάλι. Δεν μπορώ να μείνω δύο δεύτερα να θαυμάσω ούτε τον εαυτό μου, χωρίς να έρθει αυτό το σκατό και να μου υπενθυμίσει ότι έχω δουλειές και πρέπει να κάνω άλλα πράγματα από το να αγαπώ τρελά τον εαυτό μου και να κάνω σεξ. Κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου και βουλιάζω βαριεστημένα, περιμένοντας να ακούσω τι έχει να μου πει πάλι. 

Λες και είναι αυτός ο μπαμπάς μου, αίσχος.

"Γιατί πρέπει να κάνεις έτσι κάθε φορά που σε πλησιάζω, πατέρα;" αναρωτιέται και ειλικρινά δεν υπάρχει κανένας-μα κανένας-απολύτως λόγος να του απαντήσω σε αυτό. 

Άκου εκεί, μου ζητάει και λογαριασμό, μην τον πάρει και τον σηκώσει.

"Έτσι," μουρμουρίζω και χτυπώ ρυθμικά τα δάχτυλα μου στα μπράτσα τις καρέκλας μου, κουνώντας το πόδι μου ανυπόμονα.

Με τι θέλει να μου σπάσει τα νεύρα τώρα; Κάποια ψυχή έκανε απόδραση; Δεν με νοιάζει. Το πολύ να πάω να την βρω στις Μπαχάμες και να κάνω τίποτα διακοπές. Βρήκε γκόμενα ο Άντι-Κρίστιαν και θέλει συμβουλές; Τόσες τσόντες έχω γυρίσει, όλο και κάτι θα μάθει από εκείνες. Συνέβη τίποτα στην Κόλαση και πρέπει να επιβλέπω; Έλα τώρα, όλοι έχουν μάτια να το κάνουν αυτό, γιατί εγώ συγκεκριμένα;

Βουλιάζω περισσότερο στην καρέκλα μου και σε λίγο θα πέσω κάτω. Ο Άντι-Κρίστιαν αλλάζει την θέση του από την πολυθρόνα και έρχεται πάνω στο γραφείο μου οκλαδόν. Κρατά τα μάτια του κλειστά και παίρνει κοφτές ανάσες. Ειλικρινά, με κάνει να νιώθω τόσο υποτιμητικά, σαν να είναι ο μπαμπάς μου τον οποίο θέλω πάση θυσία να κάνω περήφανο και τον έχω απογοητεύσει επανειλημμένα. 

"Η Αλίκη γέννησε," ανακοινώνει και τινάζομαι από την καρέκλα μου απότομα. 

Το Αλικακάκι γέννησε;! Για πρώτη φορά μέσα σε αυτούς τους μήνες δεν βουτάω στην θλίψη μου μετά από τις ειδήσεις που μου φέρνει ο Άντι-Κρίστιαν. Τα μάτια μου γυαλίζουν από τον ενθουσιασμό και ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Αρπάζω τον μικρό από τις μασχάλες και τον κατεβάζω από το τραπέζι. Λυγίζω για να έρθω κοντά στο πρόσωπο του και με κοιτά ανέκφραστος.