#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Ακόμη και ο Λούσιφερ έριξε γκόμενο κι εγώ τίποτα~

"Το νοίκιασα χθες για τις μέρες που θα μείνω," μας πληροφορεί ο Μπράιαν και χαϊδεύω το κεφάλι μου σοκαρισμένη.

Στο τσακ είμαι για να το πάθω το εγκεφαλικό. Εγώ το μόνο που νοίκιαζα ήταν κάτι ταινίες από το Videorama με δύο ευρώ και δεν της έβλεπα και ποτέ, γιατί αποκοιμόμουν. Αυτός για την πλάκα του έχει πάρει μια βίλα με δικό της γήπεδο τένις, που από μέσα θυμίζει το βασιλικό παλάτι της Αγγλίας.

Περπατάω σαν το γίδι και κοιτάω γύρω μου εντυπωσιασμένη. Το μπαστούνι του Άντι-Κρίστιαν που χτυπά το έδαφος, κάνει ηχώ στον γιγαντιαίο διάδρομο, ενώ ο Λούσιφερ συνεχίζει να περπατά με το κεφάλι ψηλά. Ακόμη δεν μου έχει εξηγήσει γιατί αποφεύγει να εμφανιστεί με την κανονική του μορφή στον Μπράιαν και γιατί πρέπει να εμφανίζεται ως ομορφότερη γκόμενα από μένα, όταν θέλει εγώ να τον ρίξω.

Δεν μπορώ να τον καταλάβω.

Τα μάτια μου πέφτουν στον σωματοφύλακα που στέκεται έξω από την πόρτα που οδηγεί στο σαλόνι και ξαφνιάζομαι. Αυτός παίζει να είναι ο εικοστός που βλέπω μέχρι στιγμής. Μιλάμε για άλλο επίπεδο ασφάλειας σε αυτό το μέρος. Τον προσπερνάμε, λοιπόν, και του χαμογελάω με το ζόρι, ενώ εκείνος απλά με αγνοεί.

Ο Μπράιαν μας κάνει νόημα να καθίσουμε στους καναπέδες και σταματά ώστε να περάσουμε όλοι μας. Ασχολίαστο ότι το σαλόνι είναι λες και έχει βγει από περιοδικό. Με πονάει η καρδιά με όλον αυτόν τον πλούτο. Δύσκολο να επεξεργαστώ ότι ο Μπραϊανούκος που γνώριζα ζούσε από μικρός τέτοια ζωή.

"Επειδή, δυστυχώς, οι υπηρέτες δεν έχουν φτάσει ακόμη από Ρωσία, θα σας σερβίρω εγώ," ανακοινώνει ο σπιτονοικοκύρης καθώς οι υπόλοιποι βολευόμαστε στις θέσεις μας. "Τι θα θέλατε να πιείτε;"

"Εμένα ένας δυνατός καφές θα μου ήταν αρκετός," πετάγεται ο Λούσιφερ και κοιτάει τα κόκκινα χείλη του σώματος του σε ένα μικρό καθρεφτάκι.

Θα το φάει το ξεμάλλιασμα αυτός έτσι όπως το πάει. Δεν φτάνει που τον ανέχομαι να τριγυρνάει με αυτές τις βυζάρες και αυτή την κωλάρα μπροστά στον Μπράιαν, τώρα πρέπει να τον ανέχομαι και να κάνει σαν μάγισσα της Disney. Πραγματικά δεν θα τα πάμε καθόλου καλά εδώ. 

"Εσύ, Αλίκη;" ρωτάει ευγενικά ο Μπράιαν με ένα μεγάλο χαμόγελο και βάζει τα χέρια στις τσέπες των παντελονιών του.

Εσένα στο κρεβάτι με ένα τριαντάφυλλο στο στόμα.

"Ένα απλό τσάι για μένα," χαμογελάω και κουνά το κεφάλι του καταφατικά.