#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#11 Να πιστεύεις~

Έχω συνηθίσει τον κρύο καιρό της Ρωσίας. Έχοντας περάσει όλο τον χειμώνα μου εδώ, με βαθμούς που στην Ελλάδα ούτε που είχα δει, έχω προσαρμοστεί τελείως. Ρώσικα δεν έχω μάθει και είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να το κάνω για πολύ καιρό. Είναι ακαταλαβίστικα και περίεργα στα αυτιά μου. 

Αναστενάζω αργά και χαρίζω ένα χαμόγελο στον Μπράιαν. Μου βάζει μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου και με κοιτά ήρεμος για να με καθησυχάσει. Βεβαίως και αυτό δεν αρκεί για να μην είναι τα νεύρα μου τσιτωμένα. Συνεχώς μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά ξέρω τον Άντι-Κρίστιαν και ότι το 'καλό' δεν συμβαδίζει μαζί του.

"Βρε Αλίκη, μπορείς να ηρεμήσεις;" με ρωτά και του χαρίζω ένα ζορισμένο χαμόγελο.

"Ήρεμη είμαι, άλλα με προβληματίζουν," απαντώ και ακουμπώ τα χέρια μου στα μάγουλα του. "Απλά κάνε ό,τι μπορείς για να γυρίσεις ζωντανός σε μένα."

"Μην ανησυχείς, μωρό μου. Πρόσεξε μου τον Γιούρι και την μαμά. Ο Σεργκέι θα μείνει εδώ και μπορείς να του ζητήσεις ό,τι θέλεις," με ενημερώνει και ενώνει τα χείλη μας για ένα ζουμερό φιλί. "Σε αγαπώ."

"Κι εγώ, Μπράιαν."

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Φτιάχνω το παλτό μου καλύτερα και τον βλέπω να περπατά προς το αυτοκίνητο του. Δεν μπορώ να τον σταματήσω, είναι ξεκάθαρα ξεροκέφαλος και πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να μπορούμε να ζούμε χωρίς τον Διάολο από πάνω μας.

Τα πόδια μου έχουν μουδιάζει από το κρύο του χιονιού, ενώ όλοι οι σωματοφύλακες του σπιτιού φαίνονται ατάραχοι. Κοιτάω τον Μπράιαν ενώ μπαίνει μέσα και ύστερα ξεκινά την μηχανή. Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Δεν νιώθω καλά και είμαι συνεχώς στην τσίτα.

"ΣΕΡΓΚΕΪ!" φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ μόλις βλέπω το αυτοκίνητο του Μπράιαν να απομακρύνεται.

Τον ακούω να πλησιάζει και μόλις γυρνάω, τον βλέπω να στέκεται λίγα βήματα μακριά μου περιμένοντας εντολή μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συγκρατώ την αδιαθεσία μου. Από τότε μου ξαναμπήκε ο Άντι-Κρίστιαν στην ζωή μας, δεν έχω σταματήσει να νιώθω περίεργα και μονίμως κουρασμένη.

"Ετοίμασε ένα αυτοκίνητο," τον προστάζω τσαντισμένη και σουφρώνει το φρύδια του.