#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Με ρωτάτε εμένα πως νιώθω;~

"Ουψ," ακούω τον Λούσιφερ να λέει και γυρνάω να τον δω μπερδεμένη.

Με πιάνει κάτω από τις μασχάλες και με σηκώνει όρθια. Στέκομαι στα πόδια μου σοκαρισμένη και μόλις με γυρνάει για να έρθω αντιμέτωπη μαζί του, παρατηρώ ότι έχει γείρει μπροστά, με τα χέρια πίσω από την πλάτη του και ένα τεράστιο χαμόγελο σαν στολίδι στο πρόσωπο του.

"Συγχώρεσε με, αλλά ξέχασα να βάλω τον καρδιογράφο στην πρίζα," γελάει και με ένα αποκρότημα των δαχτύλων του, απομακρύνεται από το πρόσωπο μου. "Να, όλα καλά τώρα. Πήγαινε να τον βιάσεις και τα σχετικά."

"Εε;" είναι το μόνο που καταφέρνω να πω και χτυπάει το κούτελο μου με το δάχτυλο του.

"Γι'αυτό ταιριάζετε με τον Μπράιαν. Δυο ηλίθιοι μαζί," σκέφτεται φωναχτά και σταυρώνει τα χέρια γύρω από το στήθος του. "Μια χαρά είναι ο άντρας σου. Ζει και βασιλεύει. Βασικά, σκέτο ζει, αμφιβάλλω ότι βασιλεύει."

"Λούσιφερ-"

"Σσσς," με διακόπτει ακουμπώντας τα δάχτυλα του πάνω απ'τα χείλη μου. "Δεν φτάνει που σε ακούω να μυξοκλαίς σε όλον τον διάδρομο, σε παρακαλώ, δώσε μου δυο λεπτά ηρεμίας. Ξέρεις πριν μια ώρα επέστρεψα ο καημένος. Με ρωτάτε εμένα πως νιώθω;"

"Ο Μπράιαν, δηλαδή-"

"Αλίκη, για όνομα του πισινού μου, μια χαρά είναι. Ζει," αγανακτεί και σηκώνει το κεφάλι προς το ταβάνι αναστενάζοντας φανερά ενοχλημένος.

Γυρνάω το σώμα μου προς την πόρτα και τρέχω προς τα εκεί. Την σπρώχνω ανοιχτή και βλέπω τον Μπράιαν στο κρεβάτι. Τα μάτια του είναι καλυμμένα με επίδεσμο. Το μηχάνημα χτυπάει κανονικά, φαίνεται να αναπνέει και να...ζει. Δάκρυα χαράς κυλούν στα μάγουλα μου.

"ΝΑΙ, ΜΗΝ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΗΔΙΕΜΑΙ, ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ," φωνάζει ο Λούσιφερ απ'έξω και γελάω με τον εαυτό μου.

"ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!" Ανοίγω την πόρτα για να του πω όλο χαρά.

Επιστρέφω στο πλάι του Μπράιαν και χαϊδεύω τα ξανθά μαλλιά του. Ακουμπώ το μέτωπο μου στο δικό του και γελάω. Νιώθω την καρδιά μου να γεμίζει τις φλέβες μου με αδρεναλίνη, με χαρά και αγάπη.

"Μπράιαν μου, νόμιζα ότι σε έχασα," ψιθυρίζω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.