#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Ήταν δική του επιλογή~

Αλίκη's POV

Ανοίγω τα μάτια μου αργά και χαμογελώ με τον εαυτό μου. Η έντονη μυρωδιά του Μπράιαν στα σεντόνια του, τρυπά την μύτη μου και δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω ολόκληρη. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και παρατηρώ πως είναι ακόμη βράδυ. Τυλίγω το γυμνό μου σώμα με το σεντόνι και σηκώνομαι για να βρω κάτι να φορέσω. 

Χασμουριέμαι κουρασμένη και βάζω τις τούφες μαλλιών που μου πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο πίσω από τα αυτιά μου. Βρίσκω ένα πουκάμισο του Μπράιαν και το αρπάζω. Πετάω το σεντόνι πίσω στο κρεβάτι και το φοράω. Αμέσως τον σκέφτομαι και που μπορεί να πήγε, αλλά σίγουρα θα έχει τόσες δουλειές να κάνει.

Εδώ που τα λέμε όμως, ακόμη πρέπει να βρω την καρδιά του Λούσιφερ και ξεχάστηκα εντελώς με τον Άντι-Κρίστιαν.

Φοράω το εσώρουχο μου, για να μην κυκλοφορώ και εντελώς τσίτσιδη, και ανοίγω την πόρτα. Κοιτάω πρώτα απ'έξω σε περίπτωση που είναι κανείς, αλλά είναι άκρως του τάφου σιωπή. Βγαίνω απ'το δωμάτιο και αφήνω την φωτιά να καίει μόνη της. Περπατάω με τις μύτες των ποδιών μου προς τις σκάλες και κοιτάω κάτω. 

Στο μάτι μου πέφτει μια όμορφη υπηρέτρια να κουβαλά έναν δίσκο με ποτήρια κρασιού. Ύστερα βλέπω έναν προσεγμένο μπάτλερ να την σταματά και να της λέει διάφορα με έντονο τόνο φωνής. Αυτή κουνά το κεφάλι και τον προσπερνά, καθώς αυτός φεύγει. Στέκομαι για λίγο στο σκαλί, όταν ακούω ένα αυτοκίνητο να σταματά απ'έξω.

Περιμένω σιωπηλή να δω ποιος είναι με μεγάλη περιέργεια. Η πόρτα ανοίγει μετά από λίγα λεπτά από τον Σεργκέι και ύστερα τον ακολουθεί ο Μπράιαν. Φαίνεται χάλια. Το πρόσωπο του είναι χλωμό, τα μάτια του κόκκινα και τα μαλλιά του ακατάστατα. Βγάζει το παλτό και το δίνει σε μια υπηρέτρια που τρέχει να τον εξυπηρετήσει. 

Σηκώνει τα μάτια του και συναντιούνται με τα δικά μου. Κάτι κακό έχει συμβεί.  Φωνάζει κάτι στα Ρώσικα και όλοι σταματούν τις δουλειές που κάνουν. Φεύγουν αμέσως από 'κει, μαζί με τον Σεργκέι, και μένουμε μόνοι. Περπατά προς το μέρος μου και ανεβαίνει αργά τα σκαλιά, σαν να τον τραβάει η βαρύτητα κάτω.

"Μπράιαν μου, τι έγινε;" ρωτάω ανήσυχη μόλις στέκεται κάμποσα σκαλιά πιο κάτω.

Παρατηρώ πως είναι λερωμένος με ένα μαύρο υγρό και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένη. Ανεβαίνει άλλο ένα σκαλί και ύστερα με αγκαλιάζει σφιχτά, ακουμπώντας το κεφάλι του στο στομάχι μου. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και τον κοιτάω ξαφνιασμένη.