#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Τόσο straight όσο τον κύκλο~

Αλικακάκι's POV

Δεν έχω βγάλει το δολοφονικό βλέμμα απ'τον Λούσιφερ. Παρόλο που δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά από τότε που τον βρήκα να ξεκωλιάζεται πάνω από τον Μπράιαν, έχω σκαρφιστεί 21 διαφορετικά σενάρια για τον θάνατο του. Και το πιο απολαυστικό είναι ότι δεν μπορεί να πεθάνει, οπότε μπορώ να κάνω και τα 21, το ένα μετά το άλλο, το λιγότερο οδυνηρό στο χειρότερο.

Δεν φτάνει που μας έπιασε και μένα και τον Άντι-Κρίστιαν από τα κουρέλια για να μας βγάλει έξω, δεν μας άφησε ούτε να πούμε ένα αντίο. Δεν ξέρω τι σκατά τρέχει μαζί του τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν θέλω να είναι ότι αμφισβητεί την σεξουαλικότητα του. Ξαφνικά γίνεται γυναίκα και ξαφνικά κάθεται χαλαρά και ωραία πάνω από τον Μπράιαν.

Κάτι ύποπτο παίζεται εδώ.

Μόλις πατάμε στο σημείο που μας άφησε το αυτοκίνητο, τόσο σύντομα όσο ένα βλεφάρισμα, βρίσκομαι στο γραφείο του Λούσιφερ στην Κόλαση. Τον βρίσκω να κάθεται στην δερμάτινη καρέκλα με τα χέρια ενωμένα μπροστά του. Φαίνεται σκεπτικός και εφόσον τον ξέρω καλά, αρκετά απογοητευμένος.

"Τι στον κόρακα ήταν αυτό, Λούσιφερ;" φωνάζω και γυρνά να με δει ο Άντι-Κρίστιαν. "Τι, το γύρισες σε γκέι τώρα;"

"Παραμένω straight, Αλικακάκι, μην ανησυχείς," απαντά ήρεμος και τρίζω τα δόντια μου τσαντισμένη.

"Ναι, τόσο straight όσο τον κύκλο, τρομάρα σου," ειρωνεύομαι και ξαναφέρνω στο μυαλό μου εκείνη την αηδιαστική στιγμή.

Και, Θεέ μου, η μούρη του Μπράιαν... Θέλω να ήξερα πως θα αντιδρούσε άμα ήξερε πως η Λουσίντα ήταν ο ίδιος ο Διάβολος μασκαρεμένος σε γυναίκα. Όμως, εκείνο το βλέμμα που είχε ήταν απλά για ξύλο. Ναι, ζηλεύω. Και ναι, όσο το σκέφτομαι, τόσο θέλω να σκοτώσω τον Λούσιφερ που το άφησε να συμβεί.

"Αλίκη, μπορείς να το βουλώσεις λίγο με τα γκομενικά σου;" γρυλίζει εκείνος ανυπόμονα και ξαφνιάζομαι αρκετά με την στάση που κρατά. 

Κάθομαι στην πολυθρόνα τσαντισμένη και κοιτάω τον Άντι-Κρίστιαν με απάθεια. Φαίνεται αρκετά ταραγμένος. Το ένα μάτι του αλλάζει χρώμα σε φυσιολογικό, ενώ το άλλο παραμένει κόκκινο. Δεν έχω δει ποτέ να γίνεται αυτό και ξέροντας ότι είναι μικρός για να μπορεί να ελέγχει τις δυνάμεις του τόσο καλά, αυτό σημαίνει πως παλεύει αρκετά.

"Μπαμπά;" λέει με έναν τόνο σχεδόν απελπισμένο. "Γιατί δεν μπορώ να δω τίποτα σε σένα;"