welcome to beacon hills ☾ teen wolf

Szalony autobus

— Co taka zdenerwowana? — zgaduje mnie po raz setny Luke, gdy jazda zaczyna nam się dłużyć. Podobno będziemy jechać parę godzin.

— Czy ty się kiedyś zamykasz? — pytam wrednie, wyczuwając znajomy zapach. Krew. Przenoszę wzrok na Scotta i Stilesa. To krew tego pierwszego.

— Twój kumpel nieźle oberwał — ignoruje mnie chłopak, lecz zaczynam go słuchać. O dziwo jego słowa układają się w coś sensownego, co się często nie zdarza. — Teraz to zwróciłem twoją uwagę.

— Gadaj dalej — nalegam, a on przeżuwa powoli batona. Posyłam mu spojrzenie typu „serio". — No dawaj.

Chłopak nic nie mówi. Zaraz mu rąbnę.

— Mam ci znowu przypalić buźkę? — pytam ze złością, czego nie powinnam robić.

— Nie mówi się z pełnymi ustami. Rodzice cię nie uczyli? — odzywa się w końcu, wielce oburzony, a ja opieram się ciężko na fotelu. Mam go dość.

— O mój Boże — jęczę głośno, ściskając mostek nosa. — Co za idiota.

— Bliźniacy go zranili, ja poprawiłem — wyznaje po chwili, a ja się zrywam i wzniecam płomień w prawej dłoni. Luke patrzy na mnie z kpiną. — Lepiej to schowaj. Wiem o twoje słabej samokontroli.

— Zauważyłam, że te oparzenia długo schodzą, nawet u takiego Alfy jak ty — szepczę groźnie, dostrzegając zaróżowione, może lekko czerwone, rany na szyi Luke'a. Chłopak wysuwa sprawnie pazury z lewej dłoni.

— Chcesz mieć rany przyjaźni z McCallem? — pyta przesłodzonym tonem, zbliżając palce do moich żeber. Cofam się powoli i zamykam mocno rękę w pięść w nadziei, że ogień zniknie. — Tak myślałem.

— Jesteś okropny, wiesz? — przyznaję, zerkając na osłabionego Scotta.

— Wiele osób mi to mówi — stwierdza obojętnie, powracając do jedzenia chipsów. — Ale wiesz co? Lydia ma cudowne usta, a tyłek... Oj dziewczyno, nie z tej ziemi.

— Nie wierzę, że wy dalej ze sobą jesteście — prycham z obrzydzeniem, wyciągając telefon. Cały czas rozważam decyzję, czy napisać do któregoś z nich. To jedyny sposób komunikacji, który mi zostaje w autobusie z wilkołakami. — Czemu ty w ogóle wszystko mi mówisz?

— Chciałem się zaprzyjaźnić, no wiesz. Pokazać, że jednak jestem miły, ale ty mi nie wierzysz — wyjaśnia, a ja kręcę tylko głową. Autobus gwałtownie się zatrzymuje, aż lecę do przodu. Upadam ponownie na oparcie, a Luke się ze mnie śmieje. Uderzam go mocno w ramię z pięści. — Ała, dziewczyna mnie bije!

— Typowy pierwszoklasista — burczę, a Scott wstaje do góry. Zaciekawia mnie to i wychylam się nad chłopakiem.

Boyd ma wysunięte pazury. Coś knuje, widać to, a mi się robi już gorąco na samą myśl o tym, że autobus może pójść z dymem. McCall wstaje i powoli zaczyna przemierzać busa. Wystawiam głowę jeszcze bardziej, lecz Luke łapie moją kurtkę z tyłu i ciągnie z powrotem na moje miejsce. Warczę na niego cicho, a mogę się założyć, że moje oczy błyskają na chwilę żywym płomieniem.

— Dosyć tego — zarządza, a ja furkam pod nosem ze złości. — Twój kumpel się tym zajmie.

Wyciągam telefon, bo dostałam wiadomość od Stilesa. Grunt, że się do mnie jeszcze odzywa w jakiś sposób. Myślałam, że serio już koniec jakichkolwiek rozmów między nami.

Stiles:
Dajesz sobie radę z nim?
10:20

Ja:
Powiedzmy. Co robi Scott?
10:20