[don't trust the moon. she's always changing]
Przekraczanie barier zawsze było trudne dla Rose. Jako nieśmiała osoba ukrywała się w bezpiecznym miejscu i nie wychylała nosa poza próg domu. Bała się rozmawiać z innymi, bo nie chciała się pogrążać, al...
Po paru minutach wychodzę z zaplecza już ogarnięta, a Stiles nadal czeka przy barze. Felix gra coś na gitarze, ale ludzi jest już mniej. Podbiegam do Stilinskiego, a on wygląda na niespokojnego i zmartwionego.
- Co ty tam, do cholery, robiłaś? - wybucha Stiles, wymachując rękami. Wzdycham głęboko, a on kręci głową. - Powiedziałaś, że dasz sobie radę.
- I dałam radę! - krzyczę może trochę za głośno, bo Felix przestaje na chwile grać. Skrzywiam się i ściszam ton głosu. - Gadaliśmy o pracy. Była to bardzo... dynamiczna rozmowa.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Dynamiczna rozmowa, huh? - prycha lekko Stilinski, ale widać, że nie ma mi niczego za złe. O sekrecie się nie dowie. Ja sama nie wiem, czemu to wszystko robię. Mam nawrót choroby, a teraz obściskiwałam się z szefem na zapleczu, podobno drugi raz. Nie przeszkadza mi to. On jest dla mnie lekką odskocznią, nie wyjdzie z tego wielki związek. - Niech ci będzie, ale musisz mi wyjaśnić parę rzeczy.
- Jasne - zgadzam się, zamieniając się w słuch. Chłopak odwraca się bardziej w moją stronę i zaczyna szeptać.
- Co twoja siostra robiła tu z Derekiem? - Rozglądam się dyskretnie, a faktycznie "robiła", bo już jej nie ma. Zaczynam się lekko denerwować.
- Nie wiedziałam nawet, że się znają - odszeptuję i zawieszam wzrok na pewnym punkcie. Stilinski robi to samo.
- Kolejne pytanie - duka sztywno. - Co robi tu twoja ciocia i ojciec Allison?
- Nie podoba mi się to - stwierdzam cicho. Boże, co ona knuje? Co wszystkim dzisiaj odwala?
- Powinniśmy, no wiesz - proponuje Stiles, a ja kręcę szybko głową. - Czemu nie?
- Nie idziemy do nich, pogorszymy tylko sprawę - zatrzymuję go, a on się nieco zniechęca. Oj, Stiles, kumplu mój kochany, wytrzymasz ze mną. Wierzę w ciebie, chłopie. - Trzeba wymyślić coś lepszego.
- Na przykład co? - prycha Stilinski, przyglądając się kątem oka mojej cioci. - Może dać ci lornetkę?
- Oj, przestań. Przeanalizujmy to powoli - wzdycham i zaczynam zbierać wszystko do kupy. Przymykam oczy w skupieniu. - Argent to łowca, a Victoria z nim gada.
- Sądzisz, że twoja ciocia ma coś z tym wspólnego? - pyta nagle, niezbyt przekonany moim tokiem myślenia. - Może zwyczajnie sobie rozmawiają.
- Musi coś mieć wspólnego, zwłaszcza że moja matka była łowczynią. - Robię krótką przerwę, bo moje słowa nabierają sensu. Wow, jednak mam mózg i wiem, jak go używać. Punkt dla mnie! - Sama o tym myślałam...
- Że co? Czy ja się przesłyszałem? - upewnia się. Chodzi mu o drugą część mojej wypowiedzi. Nie miałam w planach mu tego mówić. - Nie ma takiej potrzeby, żebyś zostawała łowczynią.
- Już za późno - wzruszam ramionami. Stiles posyła mi groźnie spojrzenie i przygryza gwałtownie wargę. Wkurzył się na mnie. - No co? Miałam styczność z dwoma wilkołakami w ostatnim czasie, a mam zamiar jakoś przeżyć w tym posranym mieście. Ten ostatni tydzień był bardzo intensywny.
