Chapter 42

36K 978 124
                                    

Clare's POV:

"Mister Sown, what took you so long?" Isa iyon sa mga ka-meeting namin ngayon rito sa board room para sa ilalabas na new product ng ECY PERFUME COLLECTION. Hindi naman dapat ako nandito ngayon, pero pag-uusapan daw ang susunod na concept, kaya kailangan ng ideas ko.

Pilit ko parin kinakagat ang ibabang labi ko upang pigilan ang mga butil na mga luhang gusto nang kumawala sa mga mata ko.
I wish i can be happy right now. Lalo na't mataas ang sales ng product na inilabas namin recently, but I just can't.

"First of all, I'm sorry for being late. There was an emergency at home."

"Are you now living with you fiancée, Sir?" A question na masasakta ako sa isasagot ni Blue.

"Ah yeah... My fiancée needed me, you know," Narinig kong tinukso si Blue ng mga members.

Is it necessary for him to tell them that? Is it f ucking necessary for them to ask him that fully aware that I'm here? That's freaking disrespectful on my part!

"Miss Kampuchea, are you okay?" One of the board asked. Agad akong napa-angat ng tingin at nagkatagpo kami ng tingin ni Blue na gulat na gulat nang makita ako.

"I'm perfectly fine." I answered as I plaster a smile at him. Directly. I just didn't realize that my cheeks were wet nang ngumiti ako. I feel too numb to even know that I'm already crying. And that, is f ucking embarrassing.

"Excuse me," I said as I walk out of the conference room. Hindi pa ako nakalalayo roon ay may mga hakbang na ng paa ang naramdaman kong sumusunod sa akin kaya lalo kong binilisan upang marating ang elevator at agad na makasakay rito.

"Clare!" Tawag nang baritonong boses mula sa likod ko. Of course, it's Blue. Ang isip ko ay nakikipagdebate sa puso ko. How dare them to send me an invitation to their wedding and to talk with me right now na parang wala siyang ginawang ka-walang hiyaan?

Tinawag niya ako ulit, ngunit hindi ako lumingon. Wala na akong mukhang maihaharap sa kaniya at sa lahat ng nasa silid na 'yon. Masyadong nakakahiya!

"I didn't know you're in there—" Humarap ako rito matapos kong tuyuin ang pisngi ko.

"I didn't ask. You're engaged. Anong pakialam ko na sinabi mo 'yon? Don't get the wrong idea, Blue." I strongly thrown every word at him.

"About that... I—"

"Blue, sobrang pagod na'ko sa mga paliwanag mo. Sa sorry mo, sa lahat! Bakit ba palagi ka nalang naiinvolve sa buhay ko? Hindi ba pwedeng parte ka lang ng isang chapter ng buhay ko? Bakit napaka habang pabalik-balik na nobela ang nangyayari kasama ka?" Nangungusap ang mga mata niya.

"Do you think I wanted this? Do you think ginusto kong magpabalik balik sa buhay mo para saktan ka, Clare?" his voice cracked, "God... If you only know how much I wish to just vanish from this world para maging tahimik nalang ang lahat... because I feel like I'm suffocating, hurting and ruining everyone around me..."

"Alam mo ba kung bakit ganito ang nangyayari sa atin, Blue?" He looked at me with his hopeless eyes, "because you never really asked me to fight with you. You're always telling me to hold on and wait, but you never dare to fight with me while we're holding on with each other. You had your own locked plans na hindi mo man lang tinatanong kung ano ang mararamdaman ko." He's just staring at me.

"I can't do anything, but to be selfish and selfless at the same time. I don't know if I'm too self centered or the opposite. All I know is that... as long as I'm breathing, my heart only wants you, Clare... Just you. Always." I cried. Silently.

"...Why would you send me your wedding invitation?" Naglakas loob kong tanong rito.

"Hindi ko alam na—"

The Real Revenge (COMPLETED)Where stories live. Discover now