The Real Revenge (COMPLETED)

Chapter 10

Blue's POV:

It was only 10 o'clock in the morning so I decided to breathe some fresh air. While walking, parang bigla lang akong kinabahan nang madaanan ako ng isang mamahaling kotse.

I dont know why I'm feeling this way. It's weird, totally weird. I stopped for a second and nang makalayo na ang kotse ay bigla akong kinilabutan. Gusto ko sanang i-para ang kotse, dahil masama ang kutob ko, pero isinawalang bahala ko nalang 'yon at nagpatuloy nalang sa paglalakad.

I left Shannen alone sa condo, because I saw her sleeping so well in her room, so I sneaked out to feel free even just for a minute. Huminga ako nang malalim bago nagpatuloy sa paglalakad.

My Eviana Clare Yane face flashed into my mind. Bakit pa ba ako magtataka? She's like a drug I'm addicted to. I don't know. Maybe she's completely attached to my system, kaya parang wala na akong kaluluwa, sa sarili at sa tamang pag-iisip simula nang magkalayo kami.

Habang naiisip kong binetray ko siya at lumuhod siya sa harapan ko, it's killing me slowly. I'm so dumb for giving her up, na ganun-ganon na lang ka easy.

I'm busy reminiscing every happy moments of our lives, when my phone rang. It was a message, so I opened it and I automatically froze and stopped walking when I saw my love of my life's  name flashed through the screen with a text message.

My love of my life:

Wrong sent? Sorry, but I'm not the one who you think I am.

Clare just replied to my text.  To my 'I miss you'. Medyo napangiti ako ngunit, 'di ko maiwasan na mapa luha dahil inakala niyang na wrong sent ito.

Sana mapatawad niya ako, sana pagdating ng araw na okay na lahat, mahal na mahal niya parin at mapatawad niya parin ako. Kasi ako, hindi magbabago ang pagmamahal ko sakanya.

—-

Clare's POV:

Nang dahil sa wala na akong magawa ay kinuha ko nalang ang cellphone ko na nasa purse ko at binalikan nalang ang nag-text ng 'I miss you' sa akin at napag-pasyahan kong magreply.

Noong una'y sasagutin ko sana ito nang 'I miss you too', ngunit baka umasa ang may-ari nang number na ito— I know how it feels to expect and to get hurt afterwards.

To: unknown

Wrong sent? I'm sorry... I'm not the one who you think I am.

Sent!

Napa-ayos ako ng upo nang mapansin kong huminto na ang sasakyan at napansin na nasa parking lot na kami. Lahat nang sasakyan ay magagara. Wala kang makikitang luma na sasakyan at kung meron man, antique.

"Andito na tayo. Baba ka na, Clare. Ingat ka, ha? Baka matisod ka tanga-tanga mo pa naman." Sabi ni Shannen, kaya hinampas ko ang braso niya, bago dahan dahang bumaba sa kotse niya.

Nang nakababa na ako, saka naman dumating ang van na sakay ang mga gamit  namin. Agad akong kumaway, kaya nag-park sila sa tabi nang kotse ni Shannen.

Nauna na kaming pumasok ni Shannen sa condominium. As expected, may special treatment sa amin, dahil si Shannen ang anak ng may ari ng lahat nang ito. So all of the staffs are mabait. Lahat nakangiti, lahat inaasikaso kami.

"Clare, our room number is room 1208. Is it alright for you? If not, we can change it naman, but that's the most recommended room for a better window-view." Ngumiti naman ako sa concern ni Shannen.

"Of course, Sha. It's alright— Siya nga pala, Sha, I'll just pay you kapag nakapag-palit na ako ng pera, okay?" Natawa naman siya sa sinabi ko at hinawakan ang kamay ko.

"Uy, ano kaba? You'll be staying here for free. I wouldn't accept 'no' for an answer." Sabi niya at nginitian ako. I just remembered someone who gives choices, but still leaving me with no choice. Blue.

"Let's go?" Sabi niya at tinanguan ko na lamang siya, alam ko naman na mananalo siya sa akin eh.

Pumasok na kami sa elevator at saktong wala namang tao, bukod sa maintenance, kaya sumakay na kami. Pinindot ng crew ang 15th floor. Matagal-tagal pa ang magiging takbo nito kaya magtitiis ako.

Hindi pa tuluyang nakasara ang elevator ay may pumigil nito, agad akong napahawak sa bibig kong muntikan ng bumagsak sa sahig.

This can't be.

Agad akong tumalikod, upang hindi niya ako makita at agad na tinakpan ang sarili ko sa buhok ko at sinuot ang sweater ko. No this is not happening! Never in my wildest dream. Masisira ang plano ko kapag nakita niya ako.

No!!

I need to make a back up plan.

——

Blue's POV:

Habang naglalakad ako ay naisipan kong bumalik sa condominium, para makakuha ng sweater dahil biglang lumamig ang panahon at hindi ko kakayanin ang lamig dito sa labas.

Agad akong naglakad pabalik sa condo at agad na pumasok. Hindi ko kasi dala ang kotse ko dahil ang gusto ko lang ay makalanghap ng sariwang hangin. Yung hangin na totoo, hindi yung mula lang sa mga ai conditioners. Sobrang peke nalang kasi lahat ng nakapaligid sa akin. Pati sarili kong damdamin, pinepeke ko na rin.

Nang nakapasok na ako sa entrance ay agad akong binati nang mga receptionist at nginitian ko na lamang sila. Pasara na ang elevator, kaya pinigilan ko ito, sa pagpasok ko may dalawang babaeng nasa loob din.

Pareho silang nakatalikod at ang weird ng ikinikilos nila. In fact, para silang nakakita nang multo nang pumasok ako, dahil bago ko pa makita ang mga mukha nila ay agad silang tumalikod na para bang isa akong taong may virus. Duh.

Tumunog na ang elevator, dahil nasa 15th floor na kami. Nauna akong bumaba at naramdaman ko namang I'm feet ahead of them bago sila lumabas. Nakita ko silang pumasok sa room 1208 na katabi naman ng room ko na 1207. Ipinag-sawalang bahala ko nalang ang dalawang 'yon, dahil hindi ko naman sila kilala. Dumiretso na lamang ako sa condo unit ko at pumasok.

Nadatnan ko si Kina na kumakain sa hapag habang nagpapa-tugtog ng mga kantang hindi ko naman trip. Kahit ganon, sinaluhan ko parin siya, kahit na marami na siyang nagawa na dahilan kung bakit ako nagkakaganito, she's still a girl who needs respect.

So I'm giving her that. Nothing more, nothing less.

Agad niya akong nilapitan at umupo sa lap ko nang paharap, kaya nabigla ako. Bago ko pa siya mai-tulak she started to lap dances me habang ang mga kamay naman niya ay inilakbay niya sa katawan ko and I am a man. Lalaki ako. Nabubuhay rin si pedro pendugo.
I surely won't be able to stop my hormones, but I know too well that my heart is stronger than anything, so I pushed her hard kahit pa nasaktan siya. Wala akong pakialam.

I am sat and was planning to eat with her, because I'm giving her the respect she needed, but she didn't give mine. I'm a married man, there's no way I'd cheat to my Clare, even though it looks like I already did.

The day I chose Kina's words over Clare's is the day my life started to mess up. Iyon yung araw kumupas ang buhay ko. Lumungkot, at sakit lang ang nararamdaman ko araw araw.

I find my self asking...

Why did God give me this? Do I really deserve to suffer like this? Do we really need to get hurt and hurt everyday?