ကိုယ်စီချစ်ခြင်းဖွဲ့တေး

19

အခန္းအတြင္း မီးအေမွာင္ ခ်ထားသည္၊ အလင္းေရာင္မရွိေသာ အခန္းအတြင္း လက္မွာ ၀ိုင္ခြက္ကိုလွည့္ကစားေနသည္၊ကုတင္ကိုမွီကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေျခတစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းၿပီး တစ္ဖက္က ဒူးေထာင္လွ်က္ မိႈင္ေတြစြာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနေသာ ေခတ္၊ ေခတ္မလႈပ္မယွက္ပုံစံႏွင့္ေမွာင္ေနေသာ အခန္းအတြင္း ထုိင္ေနသည္မွာ နာရီပုိင္းေလာက္ရွိေနၿပီ၊ ၀ိုင္ပုလင္းမွာလဲ ကုန္လုၿပီ၊

ေခတ္ေဘးနား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ရွိေနေသာ စာအုပ္ဖုံးဖြင့္ထားသည့္ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္၊ စာအုပ္ေလးရဲ႕ ပြင့္ေနသည့္ စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္တြင္ ေသသပ္ၿပီး လွပတဲ့ လက္ေရး၀ုိင္းေလးျဖင့္ ေရးထားသည့္ စာတစ္ပိုင္း.....

စ်ာန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာမ်ားႀကဳံလာတိုင္း ေခတ္ထိုစာပိုင္းေလးကို အထပ္ထပ္္အခါခါ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖတ္ၿပီးရငး္ ဖတ္ေလ့ရွိသည္၊ စာပိုင္းေလးကိုလဲ အလြတ္ရေနသည္၊ အခုလဲ အႀကိမ္ေပါငး္မနည္း ထပ္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ေခတ္လွည့္ကာကစားေနသည့္ ၀ုိင္ခြက္ေလးကို လက္မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ထားၿပီး ထုိစာအုပ္ေလးကုိ လွမ္းယူကာ စာပိုင္းေလးကုိ ထပ္ဖတ္လိုက္သည္ ၊ အခန္းထဲ၀င္ေနသည့္ ေျပာက္က်ား မွိန္ပ်ပ် မီးျပာေရာင္ေလးေအာက္မွာ စာပုိငး္ေလးက မႈန္၀ါး၀ါး.....

***ေခတ္.............မင္းခြင့္ျပဳခ်က္မရွိပဲ မင္းရဲ႕အခန္းကို ငါ၀င္ခဲ့တယ္၊ အခုတခါမွမ၀င္ရင္ ငါအရမ္းေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ မင္းရဲ႕အခန္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၀င္ခြင့္မရွိေတာ့မွာစိုးလုိ႔ပါ၊ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမရွိတဲ့ ခဲြခြာရျခင္းေတြကို ငါအရမ္းမုန္းတယ္ ေခတ္၊ ဥပမာ မင္းင့ါကို မႏႈတ္ဆက္ပဲ အခုလုိ ခရီးထြက္သြားျခင္းမ်ိဴးကိုေပါ့......... ငါကေတာ့ မငး္လို မႏႈတ္ဆက္ပဲနဲ႔ ထြက္မသြားပါဖူး ငါမငး္ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ေခတ္........ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားက ဆုံဆည္းရမဲ့ ကံၾကမၼာေရစက္မကုန္ခမ္းေသးရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႔ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္၊ အဲ့ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ေရာ အခုလို မင္းငါ့ကို ရႈံးနိမ့္ၿမဲရႈံးနိမ့္ေနဦးမလား***

""မငး္ ငါ့အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ဒီစာကိုမေရးခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးကို ငါလက္ခံမိလိမ့္မယ္၊ မငး္ေသသြားၿပီဆိုတာကို ငါယုံၾကည္မိလိမ့္မယ္၊ မငး္ကမွ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရွိပါေသးတယ္ ငါက ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ကိုမရွိခဲ့တာ၊ မင္းေျပာတဲ့ ေနာင္ တ ခ်ိန္က အခုအခ်ိန္က်ၿပီေလ၊ ငါလဲသိခ်င္မိတယ္ အခုခ်ိန္မွာ မင္းငါ့ကို ထပ္ၿပီး အႏိုင္ယူႏိုင္ဦးမလားဆိုတာ""