Monstrous Academy 2: Chasing the bad girl [EDITED]

Chapter Thirty five

35: The comeback.
-

Erin’s POV

Hindi ko alam kung saang lupalop na ako napunta. Nagising na lang ako na nasa isang komportableng kama na ako. Pinilit pa nila akong tawagan si Zero, hindi ko alam kung ano ang binabalak nila.

Pero wala akong ibang choice kung hindi ang sumunod sa kanila at pagsungitan si Zero. Mabuti na lang at tatanga-tanga si Josh, hindi niya nakita na dinala ko ang cellphone ko sa loob ng cr. Bigla ko na lang kasing na-realize na Cross nga pala ang apelyido ko kaya bakit ako magpapatalo sa mga gunggong na ‘to?

“Ba’t ang tagal mo?” Bungad ni Josh paglabas ko ng cr, nakaabang pala siya ro’n.

“Ang sakit ng katawan ko, eh. Ine-expect mo ba na makakakilos ako ng mabilis after ng ginawa mong pang bubugbog sa ‘kin? Come on, where’s your brain?” Iritang tanong ko at saka dumiretso sa kama habang patagong nilalagay ang cellphone sa ilalim ng unan.

“Alam mo may na-realize ako, ‘yong nanay mo naman ang pumatay sa kuya ko eh, kaya bakit hindi na lang siya ang patayin ko? Sayang ka, eh.” Naikuyom ko ang kamao ko dahil sa sinabi niyang iyon.

“Fuck you! ‘Wag na ‘wag mong gagalawin ang mommy ko. Kasalanan ng Yb na ‘yon kung bakit siya namatay. Anong laban ng inosentemg tulad ko noon para kidnapin niya para lang sa sariling interes?”

“Wala kang alam! Nasa bingit kami ng kamatayan ni Kevin noon dahil gaya mo naging bihag din kami ng red org, nangako ‘yong kuya namin na gagawa siya ng paan para makakuha ng pera pero anong nangyari? Namatay siya!” Sigaw niya habang punong-puno ng galit ang mga mata niya. Konti na lang at tila sasabog na siya.

“Kaya ito kami ngayon! Nagsisilbi sa mga sindikatong ‘yon pangbayad utang dahil hindi nagawa ni kuya ‘yong eksperimentong matagal na niyang iniimbento.” Dagdag niya pero ngumisi lang ako, wala akong interes sa buhay niya. Dahil gaya niya, naging mahirap din ang buhay namin.

“Oh? So, anong kasalan ng mommy ko? Kasalanan niya ba na hindi marunong humanap ng mas magandang paraan ‘yong kuya mo? Naturingan pa naman siyang Keen.”

“Wala kong panahon makipagtalo sa ‘yo. Magpahinga ka na.” Lumabas siya ng kwarto pero bumalik siya para kunin ang cellphone ko. Sinira niya pa ang simcard ko. Tss, kahit sirain niya pa ‘yong cellphone ko wala na akong pakialam. Sigurado naman ako na sa mga oras na ‘to ay nagpaplano na sila Zero kung paano patatahimikin ang grupo mo.

ㅡ

“Ano ba? Hindi ka ba nagugutom?” Tanong ni Jun habang nakatingin sa tray na inilapag niya sa kama.

“Nanghingi ba ko ng pagkain?” Tanong ko at nang akma niya akong hahawakan ay mabilis kong naharang ang kamay ko para itulak siya palayo.

“Wag na ‘wag mong ihahawak ‘yang madumi mong kamay sa ‘kin, hindi porque’t sumasama ako sa inyo ay nakalimutan ko na ang mga kahayupang ginagawa niyo.. Kaya pwede ba? Lumabas ka na? Kasi kahit ganito ‘yong kondisyon ko kayang kaya kitang balian ng buto..” Banta ko.

“Kung hindi niyo lang dinadamay rito ‘yong mga kaibigan ko, kayang-kaya ko kayong pagbuhulin. Isama mo pa ‘yong hayop na si Kevin at Xander.”

“Bakit ba galit na galit ka? Pinapakain ka lang ng almusal saka baka nakakalimutan mo na hawak ka namin. Kakaiba, ngayon lang ako nakakita ng ma-attitude na bihag.”

“Mukha ba akong may pakialam?” Tanong ko at saka siya sinamaan ng tingin. Padabog niyang kinuha ang tray at saka lumabas. Rinig na rinig ko pa ang kadena mula sa pinto.

Time flies like an arrow, araw na para bumalikㅡpakiramdam ko ay isang buwan na ako rito sa impyerno na ‘to. Nawala na rin ang mga sugat ko dahil araw-araw ‘yong ginagamot ni Josh.