Likwidator : Drugie Pokolenie

11.

Ernan wciągnął do płuc chłodne, nocne powietrze. Poprawił kaptur swojej nieco zniszczonej, granatowej kurtki.

Nie ma jak nocna przechadzka po Brae.

Spojrzał na pogrążone we śnie miasteczko. Było cicho i pusto. Tylko czasem można było przyuważyć kilku strażników, patrolujących ulice.
- Urocza noc, prawda? - Ernana z rozmyślań wyrwał głos Pedeira.
- Po co chciałeś się spotkać?
- Cierpliwości. Najpierw chcę... - uśmiechnął się upiornie - Zobaczyć cię w akcji.
Po tych słowach, Pedeir popchnął Ernana.
Morven w ostatniej chwili złapał się krawędzi dachu, ratując się tym przed bolesnym upadkiem.
- Co to miało być, do cholery? - warknął, pociągając się.
- Sprawdzam, czy jesteś czujny - odparł Pedeir, uśmiechając się przy tym bezczelnie.
- Zrób to jeszcze raz, a ci przyłożę.
- Grożenie starszemu chłopakowi, wychowanemu przez ulicę, to nie najlepszy pomysł, nie sądzisz? - odparł, nie tracąc uśmieszku z twarzy.
- Lekceważenie mnie również - syknął Ernan.
- Lubię cię, młody - zarechotał Pedeir - Masz charakterek.
- Czego chcesz? - mruknął Ernan.
Pedeir nie zdążył powiedzieć nawet słowa. Tuż przy nich śmignęła kula.
- Padnij! - wrzasnął Ernan, przylegając do zimnych dachówek.
- Co jest grane? - zdziwił się Pedeir - Skąd się wzięli snajperzy?
Co i rusz padał kolejny strzał, a następne naboje rozbijały się o dach.
- Ciągle tu siedzieli! - oburzył się Ernan - Gdybyś mnie nie zrzucił, może by nas nie zauważyli!
- Czemu nie mówiłeś, że te bydlaki się tu czają?!
- Bo spali!
Nagle kula roztrzaskała się tuż przy nich, a jej fragment wbił się w ramię Pedeira. Chłopak krzyknął z bólu i mimowolnie rozluźnił chwyt. Jego ręce ześlizgnęły się z dachówek. Zacisnął oczy. Poczuł lekkie szarpnięcie. Zaskoczony uniósł powieki, by sprawdzić czemu nie runął z dachu. Dostrzegł Ernana, który jedną ręką trzymał go za koszulę, a drugą utrzymywał ich dwóch na krawędzi dachu.
- Drugi raz w ciągu kilku minut - warknął pod nosem - A zapowiadała się taka spokojna noc...
- Ty... - Pedeir wlepił w Ernana zdumione oczy - Ocaliłeś mnie...
- Brawo za spostrzegawczość.
Pedeir ignorując ból, chwycił się wąskiego parapetu. Szybko zeszli na ziemię i zaczęli uciekać.
Po chwili Ernan zorientował się, że Pedeir gdzieś zniknął.

Drań mnie zostawił!

W ostatniej chwili zawrócił, dostrzegając strażników biegnących w jego stronę. Daleko nie odbiegł. Zauważył kolejną grupę żołnierzy. Nie miał już drogi ucieczki.
Nagle poczuł mocne szarpnięcie. Runął w wielką dziurę w chodniku, która pojawiła się za nim ni z tego, ni z owego.
Skołowany uniósł się na łokciu i spojrzał na Pedeira, który zamykał ukryte wejście.
- Kanały? - mruknął - Serio?
- Ciesz się, że jest sucho - wzruszył ramionami - Ale możesz wracać na górę jeśli chcesz.
- Z dwojga złego wolę suche kanały, niż straże - odparł wstając - Dzięki za ratunek.
- Jesteśmy kwita.
- To może teraz mi wyjaśnisz czego ode mnie chcesz?
- Jestem liderem Chojraków...
- Czego?
- Nie przerywaj mi - mruknął - Chojraków, koleżko. Jesteśmy małą grupką, lubiącą ryzyko. Udowadniamy sobie, że jesteśmy zdolni do wszystkiego. Że nie wiemy co to strach - zmierzył Ernana wzrokiem - Chcesz być jednym z nas?
- No nie wiem...
- Dam ci czas do namysłu. Za trzy dni staw się na Bagnach - ruszył w ciemności - W nocy.
Ernan przeczekał chwilę, aż w końcu uchylił wejście i rozejrzał się. Strażnicy odeszli.
Morven uśmiechnął się pod nosem. Wypełzł z kanału i zamknął dziurę. Znów się rozejrzał, po czym ruszył biegiem do domu.

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Bezszelestnie wemknął się przez okno do swojego pokoju.
- Gdzie byłeś? - zabrzmiał głos Zethara.
Ernan podskoczył zaskoczony.
- Chcesz żeby serce mi stanęło? - szepnął do przyczajonego w ciemnościach ojca.
- Nie boisz się zadzierać z przestępcami, a drżysz, gdy się odezwę? - Zethar zaśmiał się cicho, ale szybko spoważniał - Gdzie byłeś?
- Ze znajomym.
- Z Pedeirem?
- Skąd...?
- Widziałem jak rozmawialiście, tam na rynku.
- Przecież... Poszedłeś do mamy.
- Jeśli ktoś ma się tłumaczyć, to ty - mruknął - Trzymaj się z dala od tego gagatka.
- Niby czemu? Wydaje się być w porządku.
- Ale nie jest. Unikaj go jak ognia, inaczej się sparzysz.
- Co?
- Po prostu mi zaufaj - mruknął Zethar, po czym wyszedł.