Go Through The Spark (Red String Series #1)

Chapter 22

"What?" I tilted my head and smiled at him sweetly.

Hindi s'ya sumagot pero umawang ang bibig n'ya. Nagdadalawang isip kung magsasalita ba o hindi. Nangunot ang noo ko habang sinusubukang hulaan kung ano ang kailangan o gusto n'yo. It's hard, level ninety-nine.

I sighed and raised my eyebrows flatly as I gently patted the breakfast bar. "Come here."

Koji pouted his lips that makes me laugh a bit. He's cute. Halatang may kailangan talaga 'to, e. Hindi ko rin naman s'ya matitiis.

"Halika rito, Koji." I said softly while nodding at him. Umandar naman ang pangungubinsi ko at dahan-dahang s'yang naglakad papalapit.

Medyo nahirapan pa s'yang umupo sa harapan ko dahil mataas ang bar stool. Isa pa, may bitbit s'yang stuffed toy na halos kalahati na ng laki n'ya. Kaya naman tumayo ako at inalalayan pa rin s'ya. Naupo naman ako agad nang makaupo na s'ya magisa.

Tinitigan ko si Koji ng ilang segundo na himalang hindi n'ya iniwasan. Pumatol s'ya ng titig habang malamlam ang nga tingin, dahilan para mapangiti ako sakaniya. Ang ganda ganda ng umaga ko.

"Do you need something po?" I asked in a gentlest way as I could. Ngumuso ulit s'ya at inilapag ang instax sa mesa, napatingin ako ro'n at nagkasalubong ang kilay.

"Ano gagawin ko?"

Niyakap ni Koji ang plushie habang nakayuko, nakatingin sa pagkain ko. Medyo naguluhan ako pero sumingit din sa utak ko na baka gusto n'yang kunan ko s'ya?

Sumandal ako sa upuan at tumingin ng diretso sa kaniya. "What do you want? Tell me."

He's avoiding my gaze, fidgeting and clearly unsure whether to speak or not. It's okay, he'll tell me anyway.

We were both glancing at the Instax, the idea that he wanted me to take his photo became more evident. To make sure, I slowly reached for the Instax and pretended to look at it, and he followed my hand with his gaze. He's not even blinking.

Pasulyap-sulyap ako sakaniya habang iniikot iyon sa kamay ko. Diretso s'ya kung makatingin, parang pusang naghihintay ng treats.

"Gusto mo bang... kunan kita ng photo?" Tanong ko habang iniaangat ang instax.
Ngumuso naman s'ya at dahan-dahang bumaling sa fish tank. Umiiwas lang sa tingin ko, e.

"Koji," Hinabol ko ang tingin n'ya pero halos ipihit n'ya na ang ulo n'ya patalikod para lang makaiwas.

Ngiting-ngiti akong sumandal ulit sa upuan ay sinuklay ang buhok. Kahit hindi na s'ya sumagot, alam ko na.

"Alright," nilunok ko ang nginunguya ko at pinagpagan ang instax. Itinaas ko iyon at itinutok ko sakaniya. "Pose for me please."

He quickly turned and blinked at me. He didn't complain about me taking his picture, he just seemed anxious. Maybe because he didn't know how to pose.

"Pose, Koji." Natatawa ko s'yang pinanood.

Inayos n'ya ang t-shirt n'ya at ipinaharap sa direksyon ko si Chico. Pero tumigil s'ya sa pag-galaw dahilan para mapawi ang ngiti ko. Dahan-dahan kong ibinaba ang camera at nagaalalang tumingin sa kaniya.

But from a sad face, he suddenly smiled, and though I was puzzled, I watched him do so.

"Hindi ako marunong." He shyly said while his eyes sparkled and a big smile lit up his face. I couldn't help but laugh along with him.

I didn't expecting him to smile at me right now, he's truly unpredictable.

I shook my head before I was mesmerized by his beautiful smile. "Just... Just hug Chico, cute ka naman, e." I pointed at Chico and raised the Instax again.