Chapter 13

3K 91 49
                                        

Favorite

Kenji's

Tahimik ang byahe namin pauwi, siguro dahil parehong pagod kaya walang energy para makipag-bangayan sa Isa't isa. Pinipigilan ko din na magsalita at baka humantong pa sa away. S'ya naman itong nakatingin lang sa bintana habang yakap ang tumbler, wala ng takip iyon para makahinga daw 'yong isda. Nakabukas rin ang bintana kaya pumapasok ang hangin at pumipikit-pikit pa s'ya kapag malakas kaya natatawa ako.

Hindi rin s'ya nagsasalita simula kanina, tamang tingin at tango lang kapag tinatanong ko o 'di kaya kapag tinatawag. Palubog na ang araw kaya siguro palubog na rin ang energy ng isang 'to. Also after realizing what he did earlier, which surprised me, he also seemed embarrassed.

However, I reassured him that it was okay and not a problem, so it looks like he became somewhat relieved. Well, that's what I wanted. Besides, I don't want to read too much into it, maybe he's just genuinely happy earlier. Friends do that..

Pero sa totoo lang...umaasa na talaga ako.

We both looked at his phone when it suddenly rang as if someone texted him. He immediately checked it and then glanced at me, so I assumed that it was Math. I raised my eyebrow and glance at him too.

"Bakit?" Tanong ko habang pasulyap-sulyap sakaniya.

"Nasa condo daw sila Math," mahinahong sabi n'ya. "Tinatanong nila kung di-diretso ka raw ba taas or uuwi kana?"

Napaisip ako ng saglit habang nasa daan ang tingin, kung pupunta ako doon for sure hindi pa ako makakapag-pahinga pero maihahatid ko rin si Koji hanggang sa unit. Pahinga parin naman 'yon, 'di ba?

"Oo pwede naman, sasama muna ako sa'yo." Sagot ko na tinanguan n'ya naman at saka nag tipa sa screen, para siguro mag reply. Itinutok ko nalang din ang atensyon ko sa pagmamaneho.

Hindi nagtagal nakarating na rin kami sa building. Madilim na sa paligid hindi dahil kulong sa parking lot kung hindi, gabi na. I removed my seatbelt that hugging my body and turned to Koji.

"We're here-" but when I turned my head to him, I saw his head leaning on his seat. He already fell asleep. Pagod nga talaga ang bata, sa dami ba naman ng pinuntahan namin, e.

I sighed and locked my eyes on his face, with admiration. His dimples were showing when he bit his lower lip and formed an bread smile uncontrollably. Napaisip ako bigla, malalim na nag isip.

Paano kung umamin ako..

Baka hindi ko na 'to makita, baka lumayo 'to sa'kin, baka hindi kami pareho ng nararamdaman, o baka...baka straight? Baka may gustong iba, o 'di kaya sadyang ayawan ako. Baka hindi ako pagbigyan ng universe at i-layo lang s'ya saakin? Ang hirap pala, ang daming realization. Ang hirap lalo na kung nag-bibigay din s'ya ng motibo. Aware ba s'ya doon? Or...

It's just me again?

Isa pa sa iniisip ko. The judgement that we'll get. It's okay if it's just me, pero s'ya. Pano s'ya?

"Hey?" I whispered while pulling the tumbler on his hands. I freely pulled it because he didn't have the strength to hold it anymore, the jelly fish is in a deep sleep right now.

"Koji?" I called him but he didn't even wake up.

"Nandito na tayo..." I gently tapped his arms and that's when i saw his eyes opened a bit.

"Hm?" Mabilis n'yang iniangat ang ulo n'ya nang makita ako, papiki-pikit at kinukusot ang namumulang mata.

"We're here," Itinuro ko ang bintana para makita n'yang nasa parking lot na kami, tumingin naman s'ya doon at huminga ng malalim. He's really tired today, i hope he gets a nice and complete sleep later.

Go Through The Spark (Red String Series #1)Where stories live. Discover now