But at least he's calm, at least he opened up to me. Kahit kaunti lang iyon at may mga hindi parin ako naiintindihan, ayos na 'yon. Basta gumaan ang pakiramdam n'ya..
I took a deep breath. Slowly, I placed my hand on his waist again, caressed it, and gently pulled him closer to me before wrapping him in my arms.
Kung alam n'ya lang kung gaano ko s'ya kagustong yakapin palagi, gusto ko s'yang ibalot sa katawan ko, gusto kong i-kwento n'ya saakin lahat.
I glanced at the street and watched a few cars passing by as I felt the weight of his body, as if he was placing all his weight on me. It felt so warm and comforting.
I sighed and comb my hair before whispering. "Men are humans, we're not required to be strong."
Inaasahan kong sasagot s'ya pero mukhang nakatulog na yata sa balikat ko. Halos mabasa na ng luha ang hoodie na suot ko pero ayos kang, hindi naman iyon ang importante saakin.
"Koji?" Sinubukan ko s'yang tawagin para tignan kung gising pa ba s'ya. Hindi s'ya pupwedeng matulog dito, nasa gilid pa naman kami ng kalsada.
Tinapik ko ang braso n'ya dahil ramdam kong hindi na rin s'ya gumagalaw. "Tulog ka na ba?"
Ramdam kong gumalaw ng kaunti ang ulo n'ya. Nagising si Koji sa ginawa ko at marahan n'yang iniangat ang ulo saka tumingala saakin at sinubukang magsalita.
"U-Uwi na tayo.."
Pumipikit-pikit pa s'yang tumingin saakin, hinahatak ng antok pero pilit parin na iminumulat ang mata. Mukhang antok na nga talaga ang jelly fish at nakatulog parin sa balikat ko kahit na nagising na s'ya.
"Alright," my lips stretch a bit and formed a simple smile. I placed my arms under his legs, while my other arm fixed on his back.
"Umuwi na tayo." I stood up slowly to avoid waking him up while carrying him. His head was resting on my shoulder, and both of his hands were on my neck. Koji was light, so I didn't have a hard time, but even if he were heavy, I would still lift him.
Naabutan kong nagiisang gising nalang si Math na nakaupo sa couch, gulat na gulat nang buksan ko ang pinto. Mabilis rin na lumapit saamin nang makitang karga ko si Koji.
"What happened?" Bulong n'ya nang nasa harapan na namin s'ya.
Tinignan ko lang s'ya ng matagal at inginuso ang pinto ng kwarto ni Koji na agad n'ya namang binuksan kahit hindi ko pa nasasagot ang tanong n'ya.
When we entered, we were welcomed by the scent of Koji's perfume, which I already knew well. It was like the smell of alcohol, just the right amount of freshness that suited both men and women. I slowly lowered Koji onto his bed to avoid waking him up, but he still held onto my neck tightly, which I gently removed while looking at his face. With swollen eyes, pursed lips, and blushing ears.
I took a moment to glance at Math leaning against the open door, while I had my hands pressed on the side of Koji's bed.
"He opened up, Math." I whispered while staring at Koji's face again. "Finally."
Rinig ko ang paghinga ni Math habang isinasara ang pinto at sumandal ulit doon. Nakatingin lang s'ya saamin at mukhang nagaalala rin kay Koji.
"Hindi ko ini-expect 'yon." Dagdag ko pa habang marahang inilalagay ang kumot sa ibabaw ni Koji.
I heard his sighed heavily again as he walked towards Koji's bed and sat at the other side. "Edi... Hindi na tayo lilipat?"
Hindi ako nakapagsalita. Tang ina. Iyon kasi ang usapan namin, e. Kapag nakapag sabi na si Koji ng problema n'ya, aalis na kami. Pero ayaw ko. Mas naitutulak pa ako na lumipat dahil nagiging kumportable na s'ya saakin kahit na paunti-unti.
YOU ARE READING
Go Through The Spark (Red String Series #1)
RandomA BL STORY | ON GOING | UNEDITED Love begins when sparks hit you, they say. No matter how hard you try to avoid it, you can't escape. Your heart will find its way to go through the spark.
Chapter 14
Start from the beginning
