Go Through The Spark (Red String Series #1)

Chapter 1

Mabilis akong lumingon at halos mapatalon sa nakita ko. A paled skin boy with his long sleeve and black pants, his dark brown hair, thick eyebrows and long eyelashes.

Hindi ako makapag salita. Sino 'to? Lord ayaw ko pa po mamatay, bakit n'yo po ako pinasusundo sa anghel?

Kumurap s'ya ng ilang beses at nag-tataka rin siguro sa reaksyon ko. Napa-pitik ako sa hangin ng marealize kung sino 'tong nasa harap ko. Sir Anton's nephew. Koji.

"Uh—hindi na kailangan, kaunti na rin naman 'tong mga aayusin at saka pabalik naman na siguro ang mga kaibigan ko—"

"Kumakain na sila." He cut me off.

So he already meet those punks?

Napa-tingin ako sa iba't ibang parte ng studio dahil parang mag no-nose bleed ako sa nakikita ko ngayon.

"Tulungan daw kita sabi ng tito ko," he said in his calm voice habang nakaangat ang paningin sa akin.

I think he's around five-six tall since he's about to label my neck while I'm six flat tall. His eyes are very pretty, lalo na ang pilik mata n'yang halos tumama na sa kilay n'ya sa sobrang taas ng paningin sa akin.

"Tulungan na kita." Pag uulit n'ya.

Nang hindi ako sumagot ay tumalikod na s'ya sa akin para ilapag ang backpack n'ya.

Gago. Natulala pa yata ako sa kaniya. Ilang beses kong sinampal ang aking sarili. Gising ba ako? Parang anghel yata 'to ah.

"You're... You're Koji, right?" I asked, trying to get along para naman sa una naming pagkikita alam n'yang mabait ako. Pero pre, hindi sumagot.

Kahit tumango man lang, hindi nga nagawa. Instead, nag simula na s'yang mag linis sa kabilang part ng studio. Basag ako ron, ah! Ayaw ko na! Tutupiin ko 'to sa twelve.

Malakas ang tibok ang puso ko, siguro sa gulat lang ito? Ikaw ba naman makakita ng ganito kaputi na halos namumula pa ang tainga n'ya.

Pinagmasdan ko lang s'ya sa tuwing magagawi ang paningin ko sa direksyon n'ya. Putcha, pati dulo ng kamay namumula. Hindi yata 'to naaapektuhan ng init sa pinas. Also his hair looks fluffy and soft, his dark brown hair bouncing cutely whenever he's little running. I can't imagine he commit suicide many times. That's... sad.

"Kenji!" Sigaw ng pamilyar na boses mula sa labas at alam kong papasok ito.

Oh, please! Not. To. Day.

"Kenji baby..." Malambing na tawag nito sa akin nang makarating na ito sa pinto ng studio.

Napairap ako bago tumingin sa kaniya ng nakangiti, peke nga lang.

She's Taliah, binubuntutan ako simula ng maging kaibigan ko ang kuya n'ya. Hell yeah! Si Taslan.

Putang ina, imagine... dalawa sila sa buhay ko. Wow! War.

Lumapit s'ya sa akin at mahigpit na kumapit sa aking braso, "Baby, aalis na ba ang banda n'yo rito?"

"Halata ba?" Alanganin akong ngumiti kahit pilit naman na akong lumalayo sa kaniya.

Nakita na ngang nag-liligpit na kami rito, malamang aalis na. Alangan namang inilagay namin sa box tapos ibabalik lang din namin ulit?

"Hala! Mawawalan na ako ng tambayan rito, at saka hindi mo na ako makikita." Buti naman.

Nagkunwari akong nalungkot. Kumukurap-kurap at sumimangot sa kaniya.

"Kenji, bibisita ka parin rito, ah? Malapit lang ang science club rito..." Pabebe ang boses nito na mas nakakarindi pa sa pandinig ko.