Matagal n'yang tinignan ang ini-aabot ko. Parang ayaw pa yata? Baka Japanese foods ang gusto? Wala akong pera pang-sushi n'ya, ah.

Nangangalay na ang kamay ko pero hindi n'ya parin kinukuha. Ano kaya hinihintay nito? New year?

I raised my eyebrow and trying to hand it over more lower, I squat my knees a bit. Nagulat na lang ako nang tanggalin n'ya ang backpack n'ya sa likuran n'ya at tumalikod sa akin, parang may hinahanap yata sa backpack n'ya.

Lakas maka 'girls with tote bag' e, 'no?

"Do you want it?" Pag-uulit ko. Baka kasi mapahiya lang ako kagaya kanina, pinahiya ang Pinas.

Tumayo ako ng maayos dahil medyo matagal s'yang nag hanap sa back pack n'ya. Lumapit ako ng kaunti at nakitang pinupunasan n'ya ng wipes ang kamay n'ya.

I laughed a bit. I thought he's ignoring me again but no, he is just cleaning his hands because he probably get some germs from that stick.

Agad kong binawi ang ngiti ko nang tumayo na s'ya kaya naman umayos ulit ako ng tayo. Ibinalik n'ya na rin ang bag n'ya sa kaniyang likuran at mabilis na tumayo saka humarap sa akin.

I wasn't sure what he was doing, but he was staring at my hand, which was now resting by my side. I tried again to offer him the cheesecake. He brushed his palm against his pants, looking strangely excited.

Damn! Cute!

When he's finally done cleaning his hands, he politely show his palm in front of me just like a little kid doing when they're asking for food or something.

I didn't realize that I'm already smiling on what he did. I quickly gave my cheese cake to him and I saw his lips stretch a bit, but he also pulled his smile when he look at me again.

Marahan n'yang binuksan ang plastic at kinain iyon ng tahimik. Baka gutom na 'tong hapon na 'to, hindi lang nag sasalita, mamamatay na nahihiya pa rin.

Sumandal ako sa pader at pinanood s'yang kumain. Ang layo n'ya naman kay Sir Anton. Well, Sir has a light skin too but for this boy, it's glowing. Kahit maputi naman ako nahihiya talaga ako sa balat n'ya. It's glowing, men. GLOWING. Baka pag nasisinagan ng araw 'to, hindi na s'ya nakikita, o baka nag rereflect na 'yung sinag ng araw sa balat n'ya.

Lost in watching him, I was startled by the sound of raindrops drumming on the roof.

Oh shit. 'Yung mga nasa pick up truck, mababasa.

I quickly ran inside and told Math that it was starting to rain. They rushed outside to cover the things in the pickup truck with a tarp. Luckily, we had one in the car.

"Putang ina naman." Bulaslas ni Math na basang-basa dahil sa biglaang pag lusong sa ulan.

Nasa loob na kami ng studio at hinihintay nalang na tumigil ang bwiset na ulan na 'to. Lahat kami nabasa! Pwera na lang kay Koji dahil pinapasok na namin s'ya agad at baka mabasa pa s'ya ron.

"Mas importante talaga ang instruments, alam mo 'yan." Sagot naman ni Red na agad na inapiran ni Taslan.

"Ayos lang mabasa basta hindi mamamalat ang gitara." Dagdag pa nito dahilan para matawa kami.

Tama naman, kahit ako ayaw ko ring namamalat ang gitara ko 'no.

I glance at Koji's direction, I saw him scrolling on his phone while sitting on the corner and hugging his knees again.

Buti naman at may cellphone s'ya, cinamorrol pa ang design ng phone case.

Naging curious tuloy ako bigla kung may mga pictures din kaya s'ya sa cellphone n'ya? Ang sabi kasi ni Sir Anton, baby pics lang ni Koji ang mayroon s'ya, hindi man lang s'ya kumuha ng photos sa Facebook account nito?

Go Through The Spark (Red String Series #1)Where stories live. Discover now