ကမ်းကုန်အောင်အလိုလိုက်ပေးမယ်

Chapter 18.2

နျဉ်စုယာအလုပ်ဆင်း၍ ဆေးရုံရောက်လာချိန်တွင် ကော်ရစ်ဒါတစ်ဖက်ဆီမှထွက်လာသည့် ဆူညံသံနှစ်ခုကိုကြားလိုက်ရသည်။

ထိုအသံတွေကို သူ(မ)ရင်းနှီးနေသည်။ အသံကြားရာကိုသွားကြည့်တော့ ထိုသူတို့က ယွီခိုင်နှင့် ရွမ်ချင်း ဖြစ်နေသည်။

“ရှင် ဘာလို့ ဒီလောက်ရက်စက်နိုင်ရတာလဲ။ သူ(မ)က ရှင့်သမီးလေ။ ရှင် ဘယ်လိုများလုပ်ရက်ရတာလဲ။”

“သူ(မ)မျက်နှာမှာ ချုပ်ရာဘယ်နှစ်ခုရှိလဲ ရှင်သိရဲ့လား။ ဘယ်လောက် နာခဲ့လိုက်မလဲ။ သူ(မ)က ခုမှ ၁၅ နှစ်ပဲရှိသေးတာ။ တကယ်လို့…။ တကယ်လို့ မျက်နှာသာတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အနာဂတ်မှာ သူ(မ)ဘယ်လိုရှင်သန်ရတော့မလဲ။”

မိန်းကလေးတိုင်းနီးပါး အလှကြိုက်ကြသည်။ ယွီကျီရီ့အနေနှင့်တော့ သူ(မ)ရဲ့အသွင်ပြင်ကို ဂရုစိုက်ရန်မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ ယွီကျီရီသည် သတိပြန်ရစဉ်ကတည်းက မေးခွန်းတချို့ကိုပြန်ဖြေသည်မှလွဲလျှင် သူ(မ)ဘက်မှစ၍ စကားမပြောတော့ပေ။

စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် ရွမ်ချင်းက ထပ်ငိုပြန်သည်။ လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ ယွီခိုင့်ကို အကြိမ်အနည်းငယ်တွန်းထိုးနေမိသည်။

ယွီခိုင်က သူ့ဆံပင်သူ စိတ်မရှည်စွာသပ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။

ရန်စကားတို့ကြောင့် စိတ်အနှောင့်ယှက်ဖြစ်လာကာ မနေနိုင်ဘဲ ပြန်ပြောမိသည်။ “မင်းပဲပြောတော့။ မင်းရော သူ(မ)ကို ဂရုစိုက်လို့လား။ အဲ့ဒီတုန်းကတည်းက မင်းလည်း အေးဆေးထွက်သွားတာမဟုတ်လို့လား။ အရင်ကတည်းက မင်းနဲ့ ကျောင်းမျိုးရိုးနဲ့ကိစ္စကို ငါမသိဘူးမထင်နဲ့။ အခုတော့ ရန်ရန့်ကိုခေါ်သွားပြီး နောက်တစ်ခါလက်ထပ်ဖို့တောင်ပြင်နေပြီ။ မင်း ရီရီ့ကိုရော သတိရသေးရဲ့လား။”

ရွမ်ချင်းက ပိုလို့ပင် ဒေါသထွက်လာတော့သည်။ “ရှင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ရှင်ကများ ကျွန်မကို ပြောရသေးတယ်။ ရှင်သာ အိမ်ဝယ်မဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ လောင်းကစားမလုပ်ခဲ့ရင် ဒီလိုတွေဖြစ်မှာလား။ ဒါနဲ့များ ရှင့်မှာ ကျွန်မကိုအပြစ်ပြောဖို့ အခွင့်ရေးရှိသေးတယ်ထင်နေတာလား။”