ငယ်ငယ်ကတည်းကအတူရှိလာကြသည့်လူတွေက အဘယ်သို့ခွဲခွာနိုင်ပါမည်နည်း။
သူ(မ)မခွဲချင်ပါ။ လုံးဝကိုမခွဲချင်ပါ။
ဒီရက်တွေမှာ ရီရီ စိတ်နှင့်ကိုယ်နှင့်မကပ်ဖြစ်နေမိသည်။
"ဘမ်း..။"
သူ(မ)နဖူးနှင့် မတော်တဆတိုက်မိသွားသည်က ရှီရီ့လက်ဖဝါးဖြစ်၏။
"လမ်းလျှောက်ရင်ခေါင်းငုံ့မထားဖို့ နင့်ကိုငါ ဘယ်နှစ်ခါလောက်ပြောနေရမှာလဲ။ ငါသာ နင့်နားမှာမရှိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။"
ဒီကောင်မလေး ဘယ်ကတည်းက ဒီအကျင့်ရလာသလဲမသိပေ။ သူ(မ)က လမ်းလျှောက်ရင်းတွေးနေလျှင် ဘယ်ကိုမျှမကြည့်ပေ။ သူ(မ)ကိုမတိုက်မိစေရန် အကြိမ်ရေမည်မျှကာပေးခဲ့ရမှန်းမသိတော့ပေ။
များသောအားဖြင့် ဆူခံရချိန်တိုင်းမှာ ကောင်မလေးက ပြုံးရယ်ကာ ကောင်းကောင်းပြုမူတတ်သည်။ သို့ရာ ဒီကနေ့တော့ သူ(မ)ကပြုံးမလာချေ။
ယွီကျီရီက ရှီရီ့လက်ကို ဆောက်တည်ရာမဲ့စွာဖြင့်ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး " ကောကော။ ငါတို့တွေ မခွဲရလောက်ပါဘူးနော်။ ဟုတ်တယ်မလား။"
"ဒီနေ့တစ်နေကုန် နင့်ရဲ့ခေါင်းသေးသေးလေးနဲ့ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။"
"လွန်ခဲ့တဲ့ရက်က အဖွားနဲ့မားဖုန်းပြောနေတာကိုကြားခဲ့တယ်။ အဖွားကပြောတယ်။ သူတို့က မြို့မှာ အိမ်ဝယ်မလို့တဲ့။ ပြီးရင် ဒီခြံနဲ့အိမ်ကိုရောင်းပြီး ဒီကနေပြောင်းသွားမှာတဲ့။"
အခုလေးတင် ရီရီ့ကိုစနောက်ရန်ကြံနေသည့်သူ့စိတ်တို့ အုံ့မှိုင်းသွားလေသည်။
ရှီရီ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားခဲ့သည်။ သူ့ကိုယ်သူပိတ်လှောင်ထားခဲ့ပြီး ညစာလည်းထွက်မစားခဲ့ပေ။
ရှီရီက ကလေးဆန်သည့်သူမဟုတ်ပေ။ ဒါကြောင့်ပင် သူမစားချင်ဘူးပြောသည့်အခါ နဉ်စုယာသည်လည်း ဗိုက်မဆာသေးတာကြောင့်ဟု ထင်သွားခဲ့သည်။
သို့ပေမဲ့ နျဉ်စုယာသည် ညနေခင်းထိ ရှီရီအခန်းထဲမှထွက်လာသည်ကိုမတွေ့ခဲ့ချေ။ သို့မှသာ သူ(မ)လည်း စိုးရိမ်လာတော့သည်။ "ရှောင်ရီ။ တံခါးဖွင့်စမ်း။ မားပါ။"
YOU ARE READING
ကမ်းကုန်အောင်အလိုလိုက်ပေးမယ်
Romanceယွီကျီရီက ငယ်စဉ်ကတည်းက ဉာဏ်နည်းပြီး ခပ်လွယ်လွယ်ပဲလျစ်လျူရှုခံရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ဒါပေမဲ့ ပါရမီရှိပြီး ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်တဲ့ရှီရီက သူ(မ)ကို နေရာတိုင်းကိုခေါ်သွားပေးခဲ့တယ်။ ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်အတူသွားတယ်၊ အိမ်ပြန်ဖို့အတွက်သူ(မ)ကိုစောင့်တယ်၊သူ(မ)...
