AHRAZ

BÖLÜM 41: EVLEN BENİMLE

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(FATİN)

"EVLEN BENİMLE"

"Nurhan, dava için en büyük tehlikeydi ama artık onun da bebeğinin de sağlığı iyi çok şükür. Yani artık davayı açabilirsin, Fatin." Dayıma hak verdim çünkü bu işi uzatmak daha büyük sıkıntıydı. Bakışlarım babama döndüğünde ise içimde büyük bir burukluk hissettim. Adaleti öğrendiğim adamı, adalete teslim edecektim. "Sizi yargılamak benim için zor ama gecikmiş bir adaleti yerine getirmeliyim. Zamanında kaçmayıp adaletle yüzleşmiş olsaydınız, belki durum bu kadar ağır noktalara taşınmayacaktı."

"Haklısın. Dava sonucu değiştirerek, en büyük hatayı ben yaptım. Adaletsizlik ettim. Şimdi Esma'yı görünce, bunu daha iyi anladım. Bu kız, yaşadıklarını hak etmiyordu."

Esma'ya bakıp, durumdan nasıl etkileneceğini hesap etmeye çalıştım. Önceden nefret edip yüzüne bakmadığı dayıma, artık baba diyordu ve ben babasını onun elinden yine alacaktım. Geçmişte yaşadıklarıyla bana hak verir miydi yoksa geleceğini elinden almamla bana kızar mıydı, bilemiyordum. Ama her halükârda, yine yara alacaktı ve bunun sorumlusu bu kez ben olacaktım.

"Yarın dava için gerekli başvuruyu yaparım. Akşam da herkese usulünce anlatırız durumu ve sonucu bekleyip, görürüz." Kararsız bakışlarım, dayımı buldu. "Dayı, yaşanan olayın vahametinden dolayı, sonuç çok ağır olabilir, biliyorsun değil mi?"

Dayım, nefessiz kalmışçasına derin bir nefes çekti içine. Üçümüzde aynı şeyi düşününce, kararımdan vazgeçmeme ramak kalıyordu. Çünkü sonuç sadece bir hapis cezası olmayabilirdi ve dayım idamla yargılanabilirdi. İşlenen suç ağırdı. Onun sebep olduğu yangında, iki kişinin yanarak can vermesi, cezası yönünden de ağır bir sonuç getirecekti.

"Acı şeyler yaşandı ve tabi ki sonuçları da ağır olacak. Ben hazırım hazır olmasına her sonuca ama... Esma ve Yasemin, birbirine bu yüzden düşman kesilirler diye korkuyorum. Yasemin, Esma'yı öğrendiğinde büyük bir olgunlukla ablasını kabul etmişken, onun ortaya çıkmasıyla beni kaybedecek olmasını Esma'ya bağlayabilir ve onu suçlayabilir. Bunun olmasını istemiyorum. Onların sağlam bir kardeşlik bağı olmalı."

"Durumun o şekilde olmaması için elimizden geleni yapacağız, dayı. Ancak bu aile o sahneyi kaldırır mı, emin değilim."

Kararsızlığım, beni boğuyordu. Herkes mutlu sona ulaşmışken, ben hikâyedeki kötü adam gibi mutsuz bir sona iteliyordum hepsini. Mutluluklarını ellerinden almak, zor geliyordu. Hele ki Esma'nın...

Bütün ömrünü mutsuz geçiren birinin, yeni yeni mutluluğu yakaladığını görünce, bunu onun elinden alacak olmak, büyük vicdansızlıktı. Ama yapmazsam, bugüne kadar inandığım ve savunduğum bütün doğrulara ihanet etmiş olacaktım. İşlenen bir suçu bilerek, daha fazla susamazdım.

"Fatin, yarın davayı açıyorsun ama kimseye bu dava hakkında bir şey söylemiyorsun. Sadece Alesia ve Kıymet bilecek, onlarda kimseye bir şey hissettirmezler zaten. Olurda sonuç..." diyen dayım, kısa bir ara verip, devam etti. "Olurda sonuç idamla son bulursa, o zaman ben her şeyi açıklarım. Ama o zamana kadar kızlarımın mutlu olmasını istiyorum. Bunun içinde yapmam gereken ilk şey, seni kahve içmeye çağırmak olacak. Çiçeğini çikolatanı al gel ve Esma'yı iste. Kızımın düğününü görmek istiyorum."