AHRAZ

BÖLÜM 9: ÇOCUKLAŞIYORDU RUHUM

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(FATİN)

"ÇOCUKLAŞIYORDU RUHUM"

Sürgün...

Ne ummuştum ne buldum!

Onlarca ihtimal verebilirim size, yaşadığımdan olabildiğince uzak ihtimaller. Oysa fazla şey beklememiştim. Küçük bir ilçenin, küçük bir binasında, küçük bir oda... Farklı insanlar... Yeni bir yaşam... En önemlisi ise... Umut.

Sadece umut!

Kaçtıklarımı bana unutturacak taze bir nefes almaktı umudum. Kaybettiğim adaleti geri kazanmaktı. Susmaktı. İçime sağırlaşmış kulaklarımın, bir mucizeye tanıklık etmesiydi. Beklemekti. Sabretmekti. Ve en önemlisi, kadere boyun eğmekti.

Yaratan'ın, ömrüme çizdiği yoldan sessizce ilerlemekti.

Olmadı.

Kaçtığıma yakalandım!

"Bakma!" demek istedim karşımdaki gözlere. Kapılmaktan delice korkarken! Oysa hatalar bir kez yapılırdı. Tekrarlamak acizlikti.

Acizliğe ince bir kıl kadar yakınken, acımasızlıktan beslendim.

"Konuşmayacak mısın benimle?"

"Sesini duymak, ölüm gibi... Konuşmak intihar sayılır."

"Fatin, bu kadar acımasız olma. Herkes hata yapabilir. Ama her hatanın bir affı olmalı!"

"Bende yok! Bende hatanın affı yok Zeynep! Bahsettiğimiz hata, küçük ve masum bir hata değil. Onlarca insanın zulme uğrayışı!"

"Fatin..."

"Zeynep, şu an konuşulacak konular değil bunlar. İçeride sorgusu yapılan bir katil zanlısı var ve benim bu konuyla ilgilenmem gerekiyor. Senin de Kaymakamlık Makamında olman gerekiyor. Lütfen işini daha fazla aksatma ve benim de işimi yapmama engel olma. İyi günler."

Yapamaz mıydım? Zeynep'e bir şans daha veremez miydim? Yaşanan onca şeyi geride bırakıp, eski anılara sığınarak, yeniden başlayamaz mıydım?

Yapardım!

Ama o zaman kendimden vazgeçmek zorunda kalırdım. 32 yıllık ömrümü, tek kalemde silmek zorunda kalırdım. Annemi, kardeşlerimi ve en önemlisi bana adaletin ne olduğunu öğreten babamı hiçe saymak zorunda kalırdım.

Zeynep tüm bunlara değer miydi?

Zeynep'in, Yüzbaşının odasından hüzünlü ve yavaş hareketlerle çıkışını izledim. İçimde bitmeye yüz tutmuş duygularla boğuşmak, zor geliyordu. Her ne kadar asla affetmeyeceğimi bilsem de yaşananları unutmak imkânsızdı.

İyi bir çifttik Zeynep'le...

Üniversitenin ilk yılında, arkadaş ortamında tanışmıştık. O kadar benzer yönlerimiz vardı ki, o zamanlar yarım yüreğimi tamamlayacak olan kişinin o olduğunu düşünmüştüm.