AHRAZ

BÖLÜM 10: KAYBIM VAR

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(ESMA)

"KAYBIM VAR"

Bazı sözler vardır, canınızı acıtır, yüreğinizi kanatır. O sözleri duymak yerine, ölmek dahi istersiniz! Teyzemin sinirle beni eve doğru çekiştirmesine karşı durmadım. Kendince haklıydı.

"Annen gibi mi olacaksın başıma? Ne demek elin adamının elinden tutup, sokak-sokak gezinmek!"

Durakladı, tükenen nefesiyle. Savcı Bey'i kahvenin oraya götürüşümü duymuş ve elini tuttuğum için sinirlenmişti. Ama katili bulması için başka ne yapabilirdim ki?

Eve vardığımızda, avluya doğru savurdu beni. Dengemi güçlükle sağlarken, teyzem çoktan bağrışlarına başlamıştı. Ve o beni öldüren cümleleri kurmuştu.

"Annen gibi mi olmak istiyorsun? Sende onun gibi cayır-cayır yanmak mı istiyorsun? Eğer annen olacak o kadın gibi olmak istiyorsan, çık git evimden! Yok, benim evimde yaşayacaksan, edebinle otur!"

"Anne, çok ağır konuşuyorsun, deme öyle. Hem Esma'nın ne suçu var? Başka nasıl gösterebilirdi ki o katili Savcı Bey'e?" Hasret, evin kapısından annesine dert anlatmaya çalışırken, teyzemin hiç onu anlamaya niyeti yoktu. "Sen sus! Bana bak, edebinle otur bu evde yoksa seni kapı dışarı ederim! Annenin yaşattıklarını, bir de senden çekemem!"

Haklıydı!

Annem gibi asla olmayacaktım!

Onun ateşi beni dahi yakmışken, benim yakacağım ateşin başkasına zarar vermesine izin veremezdim. Annemin başlattığı yangını, ben devam ettirmeyecektim!

***

"Ucuz yırttın yine..." deyip güldü Hasret. Onun bu sözüne dayanamayıp, bende gülmeye başladım. Gerçekten de ucuz yırtmıştım. Teyzemin beni bu kadarla bırakması, olacak şey değildi. Büyük ihtimalle Kader meselesinin açığa kavuşmasından dolayıydı bu az tepkisi yoksa neler yapacağını düşünmek bile istemiyordum.

"Esma, kaç zamandır, nasıl içinde sakladın bu sırrı? Kader'in öldürüldüğüne gözlerinle şahitlik etmişken, vicdanınla nasıl başa çıktın?"

Çıkamadım!

Vicdanım her gün beni öldürmüşken, başa çıktığımı söylemek saçmaydı. Elime kaç gündür almadığım yazmayı aldım ve kenarlarına motifini işlemeye devam ettim. Sessizliğim, Hasret için oldukça yeterli bir cevaptı.

Hasret, yemek yapmak için odadan çıktığında, bakışlarım pencereye dikildi. Pencerenin önündeki sarmaşık, görüş açımı kıssa da gökyüzünü görebiliyordum. Bulut yüklüydü yine. Kar ne zaman yağacaktı, merak ediyordum. Çünkü yeryüzünü temiz gösteren tek şeydi. Biraz olsun dünyanın temiz bir yer olduğuna inanmak istiyordum. Çünkü yeterince pislik görmüştü gözlerim.

Motife geri döndüğümde, mavi ipin rengine takıldı gözlerim. Maviliği, Savcı Bey'in gözlerini andırıyordu. Hem korkutucu hem de merhametli...