AHRAZ

BÖLÜM 4: AĞLASAM GEÇECEKTİ

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(ESMA)

"AĞLASAM GEÇECEKTİ"

Ölüm!

Ben ki, ölümün beni bulacağı vakti dört gözle beklerdim. Son nefes anımı, her nefes alışıma saklardım. Bir sonraki derdim... Bir sonraki, son nefes anım olacak derdim. Ve şimdi, atacağım tek adım, beni son nefesime kavuşturacaktı ama ben, o adımı atamıyordum.

Ölümden korkuyordum!

Kaybedecek bir şeyim yokken, ölümden korkmakta neyin nesiydi? 10 yıldır, her nefesimde istediğim ölüm şimdi yanı başımdayken, neden ben ondan kaçma cüreti gösteriyordum?

Gözlerimi sıkıca yumdum. Titreyen dizlerim, bana hiç yardımcı olmuyordu. Ölüm korkusunun sardığı her yanım, zangır zangır titriyordu. Günaha şahitlik etmiş gözlerim, açılmamak için direniyordu. Ve ben, her anımı zehir eden insanlarla yaşamak için ölümden kaçıyordum. Ah, ne büyük çelişki!

"Kim var orada?" diye seslenen adama, görünmemek için daha bir sindim ağacın arkasına. Ellerim eteğimi kavramış, delice sıkıyordu. İstesem de çıkmazdı sesim lâkin ellerime mukayyet olmakta güçlük çekiyordum. Durmalıydılar. En azından ben buradan kurtulana kadar...

"Kim var dedim!"

İkinci sesleniş bir öncekine nazaran daha korkutucuydu. Havanın soğukluğuna zıt, sıcak terler akıtıyordu vücudum. Sırtımdan aşağı doğru inen bir damlayı hissediyordum. Başımdaki yazmayı alıp, boynumu silmemek için kendimi zor tutuyordum. Ellerim her an firar edecekmiş gibiydi.

Adımlar duydum.

Bana doğru yaklaşan bedeni hissediyordum. Ölümden kaçışım bile kurtulmama yaramamıştı. Zaten Azrail, almak için niyetlendiği hangi bedenden vazgeçmişti ki şimdiye kadar? Hiçbirinden.

Tırnaklarım avuç içime batmaya başlamıştı. Gözlerim kapalı ve ayakta durmaktan bitap düşmüş bedenim sonuç istiyordu. Bitsin, her ne olacaksa olsun ve bitsin.

Küçük bir ses böldü gecenin sessizliğini. Gözlerim anında açılırken, bana yaklaşan beden hızla uzaklaşmaya başlamıştı. Uzaklaşırken, söylenmeye devam etti.

"Bir kedi için telaş yaptım, iyi mi?"

Kendine kızıyor ve hızla uzaklaşıyordu. Tam olarak sessizliği bulan kulaklarıma, aklım kaçmamı fısıldıyordu. Yavaşça bulunduğum ağacın arkasından başımı uzattım ve etrafa bakındım. Harabedeki ışık hâlâ yanıyordu. Gitmemişti.

Bakışlarım ilçe yolunu bulduğunda, büyükçe yutkundum. Yapabilirdim. Evet, yapabilirdim.

Bulunduğum ağaçtan, harabeyi son bir kez kontrol edip ayrıldım. Hızla koşmaya başlamıştım. Nefesimin yettiğince, gözlerimin gördüğünce...

İlçe girişini bulan bakışlarımla, yüzüme peyda olmuştu bir sebepsiz gülümseme. Koştum. Ardıma bakmadan ve geride kalanları düşünmeden... Gördüğüm günaha daha fazla bulanmadan.