AHRAZ

BÖLÜM 15: KAÇ SEBEP TAŞIR YÜREĞİN?

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(FATİN)

"KAÇ SEBEP TAŞIR YÜREĞİN?"

Boşuna arama. Neyin eksik olduğunu bulamazsın. Çünkü...

Küçük bir cümlede saklıydı tüm geleceğimiz. Söylemek isterdim lâkin diyemeyişimin de bir sebebi vardır elbet. Ya vakti değildi ya da yeri...

Boşuna arama Esma. Neyin eksik olduğunu bulamazsın. Çünkü kimse ayna olmadan kendini göremez. Eksik sensin...

Evime, ruhuma, kalbime ve ömrüme... Tek eksik sensin. Şu toprağında karları erimemiş bahçede gezinir hayalin. Beyaz renkle boyanmış dört duvar arasında, gülüşün eksik. Senin uğruna yapayalnız kaldığım bu evde, ben eksiğim!

***

Uyanışım, arka arkaya gelen öksürük krizleriyle olmuştu. Uyuya kaldığım kanepeden kalkarken, üzerime bir şey almadığımı yeni fark ediyordum. Sobanın sönmüş olması, evi buzhaneden farksız kılıyordu.

Elimi göğsüme bastırıp, öksürüklerimin bir sonu gelmesini bekledim. Olmuyordu. Çok kötü soğuk aldığım belliydi.

Yumruklanan kapının sesiyle, halsizce yerimden kalktım. Bacaklarım soğuktan sızlıyordu. Attığım her adım, benim için bin bir eziyet yerindeydi. Kapıyı yavaşça açtığımda, karşımda Bekir abiyi buldum. Ve yeniden başlayan öksürük krizi...

"Savcı Bey, iyi misiniz?" Elimi iyi olmadığımı anlatmaya çalışarak salladım ve tekrar odaya döndüm. Bekir abi, arkamdan geldi ve odaya girdiği gibi şaşkınlıkla konuştu. "Burası buz gibi! Siz burada mı uyudunuz?"

Başımı onaylarcasına hafifçe salladım. Gözleri yüzümde gezinirken, bende güçlükle bakışlarımı ona kaldırdım.

"Üstüme bir şey almadan, uyuya kalmışım." Yaptığım açıklamayla hızla bana yaklaştı ve soğuk olan elini alnıma koydu. "Çok ateşin var, Savcı Bey! Ben hemen Ahmet'e haber edeyim de gelsin."

"Gerek yok."

O adamı bir kez daha göresim yoktu. Esma'ya bakışları hiç hoşuma gitmemişti. Laubali bir şekilde de onunla konuşması, beni delirtmeye yetmişti. Benden başka bir adamın, Esma'ya benim gibi bakmasına asla tahammül edemem!

"Ne demek gerek yok Savcı Bey? Durumun kötü..."

"Bekir abi, gerek yok dedim. Hem artık bana Savcı Bey deyip durma."

"Ne deyim başka, Savcı Bey?"

"Fatin de kâfi."

"Tamam, sen öyle diyorsan... Ne yapayım şimdi ben? Ahmet'i de istemedin."

Başım çatlayacak gibiydi. Hele yüzümü esir alan sızılar, çekilecek gibi değildi. Yerimden kalkmaya çalıştım ama başımın dönmesiyle gerisin geri oturdum. Ben soğuk aldığımda, bütün ev isyan ederdi. Zira herkesi bıktıracak kadar ağır geçerdi. Şimdi bir başıma kalmıştım. Annem olsaydı, şimdi dayamıştı ağzıma çorbaları, bitkisel çayları... Ama o da yoktu. Gözlerim yanıyordu.