Nie ty decydujesz! 18+

~19~ Myślałam ze to było takie "zing".

Rozdział kończy się dopiero pogrubionym napisem.

Perspektywa Diego.

Willow od kiedy odjechała wczoraj wraz ze swoim dziadkiem nie dała nawet najmniejszego znaku życia. Minęła już cała noc a także ponad połowa dnia a ja nadal nie dostałem nawet jednej wiadomości. Powolnie odchodziłem już od zmysłów co nie wpływało dobrze ani na mnie ani na Crispina a już na pewno nie na naszą pracę.

-Może do niej zadzwoń? -zaproponował przyjaciel.

Czarnoskóry chłopak siedział dokładnie naprzeciw mnie w fotelu przed moim biurkiem. Od ponad godziny próbowaliśmy zebrać się na tyle aby w końcu omówić jedną z umów. Cały dzisiejszy dzień był do niczego, non stop przesuwaliśmy wszystko coraz dalej robiąc to co do nas należy po łebkach i nigdy nie do końca.

Co tylko coraz to bardziej nas wkurwiało, gdybyśmy tylko spięli się jak zwykle to do tej pory mielibyśmy już większość zrobioną.

Ale w naszych głowach jedyne co zajmowało miejsce na dłużej to sprawa mojej Willow. Zarówno ja jak i Crispin myśleliśmy o tym zdecydowanie zbyt dużo, jednak równocześnie nie mamy też na to większego wpływu.

Jakby na to nie spojrzeć, to zostawiła w jednej z naszych piwnic prawie nieżywego człowieka i w grobowym humorze odjechała szukać jakiegoś porwanego dziecka. Co gorsza jej dziadek nie wydawał się tym zbytnio zdziwiony.

-Nie mam pojęcia co może teraz robić. A co, jeśli rozmawia z bossem? Oni raczej nie będą zadowoleni z naszego powiązania. Mój ojciec jest owszem tolerancyjny jednak jej taki się nie wydaje, w  dodatku teraz przez nią będzie się jeszcze tłumaczył wyżej. Z tego co mówiła stara się ją zamknąć pod kloszem a raczej wolałbym nie pogorszyć sprawy.

Odpowiedziałem stukając palcami w blat biurka. Naprawdę kusiło mnie by wybrać ten numer jednak w tej sytuacji to raczej nie było dobrym pomysłem. Nie tylko ze względu na to, że ona może być poważnie zajęta, ale też mam z tyłu głowy myśli o tym, że nie mam zielonego pojęcia w jakim stanie ona będzie.

Bo w końcu ja nie jestem typem pocieszyciela, nie potrafię podnosić na duchu i nie umiem rzucać na wiatr jakichś ciepłych słówek kwiatków czy innych motylków. Po prostu nie jestem do tego odpowiednią osobą i w nie miałbym pojęcia co powiedzieć.

-Racja, ale do tej pory powinna już wszystko załatwić. -brwi Crispina zmarszczyły się.

To też było prawdą. Minęło już tyle godzin a ona nadal nie dała nam absolutnie żadnej informacji zwrotnej.

-Poza tym nie mam pojęcia jak miałbym zacząć rozmowę, pocieszyć ją? Zapytać jak wszystko się skończyło? Czy może zupełnie przemilczeć temat?

Zastanawiałem się na głos a przyjaciel niemo potakiwał. Byliśmy w pierdolonej kropce i żadne z wyjść jakie przychodziły nam do głowy nie było dobre.

-Czyli czekamy? -spytał.

Niemalże równocześnie spojrzeliśmy na moją komórkę która samotnie leżała na biurku. Była na wyciągnięcie ręki i tak niewiele dzieliło nas od tego by zadzwonić.

-Idę po lód. -zadecydował przyjaciel wstając.

I wtedy mnie natchnęło. Może i żadne z nas nie miało odwagi zadzwonić do Willow ale w końcu, kiedy ostatnim razem byliśmy w podobnej sytuacji zwróciliśmy się do jej przyjaciółki.

A może akurat Alisha będzie wiedzieć coś przydatnego?

Bez zastanowienia chwyciłem telefon i wybrałem numer.