MAVERA/TAMAMLANDI

20. Karşı Daire

20.Bölüm: Karşı Daire
*Bir gün uyandım ve hep böyle hissetmek istediğime karar verdim.*

Fermuarını kapatmadan bavula koymadığım bir şey var mı diye düşündüm iyice. İhtiyacım olabilecek her şeyi almıştım sanırım.

Lojmana gitmeden önce Alparslan ile evime eşyalarımı almaya gelmiştik.

Elimdeki hemşire önlüğünü kırışmaması için en üste koyduktan sonra bavulu kapattım. Ancak fermuarları birleşecek gibi durmuyordu.

Yatağın üzerine çıkıp bavulun üzerine oturdum. Kenarlardan fışkıran kıyafetleri içeriye doğru itelerken kapıdaki hareketlilikle irkildim.

"Duru, ne yapıyorsun bavulun üzerinde?"

Kapıya yaslanmış kollarını da birleştirmiş benimle keyifle dalga geçen Alparslan'a alayla baktım.

"Horon tepiyorum Alparslan, katılmak ister misin?"

Gülerek yaslandığı yerden ayrılıp yanıma geldi.

"Sevgilim bugün çok şakacı."

Eğilip bavulun diğer tarafında kalan kıyafetleri de o içeriye ittiğinde gülümsedim. Hemen de ayak uyduruyordu aşk adam!

"Çekiyorum fermuarı."

Bavulun üzerine bütün yükümü verirken Alparslan fermuarları çekti. Yeni kestirdiği belli olan dalgalı saçlarıyla gözüme daha bir yakışıklı görünmüştü şimdi.

Elimle saçlarını karıştırdığımda gözlerimiz birleşti.

"Dünyanın en yakışıklı askerine aşık olmuşum sanırım." Dedim yanağına küçük bir buse kondurup.

Onun eli de önüme düşen saçlarıma gittiğinde kalp atışlarım hızlandı. Hala bavulun üzerindeydim ve o da yataktan destek alarak bana doğru eğilmişti.

Aramızda bir nefeslik mesafe vardı.

Saçımı kulağımın arkasına itti. Kaşlarını havaya kaldırarak dilini damağına vurdu.

"Ben dünyanın en güzel kızına aşık olmuşum sanırım."

Saçlarındaki elim yavaş yavaş ensesine kaydı. Gözlerimiz hala ayrılmamışken yanağımla dudağımın birleştiği o çizgiye masum bir öpücük kondurduğunda kalp ritimlerimi takip edemiyordum artık.

Gülerek geri çekildi. "Duru, kalp atışlarını duyabiliyorum!"

Kahkahalarla uzaklaşırken bavulun üzerinden kalktım. Kafamda ona sunabileceğim bahaneleri hazırlamaya çalışıyordum.

"Çok yoruldum ben bugün. İki saattir bavul hazırlıyorum, kapatırken de efor sarf ettim o kadar! Tabii, kalbim de yoruldu tepki veriyor!"

Gülmeye devam ederken kollarının arasına çekti beni. "Tabi canım, hep ondan dolayı. Başka neden olacak, yakınlaştığımızdan falan asla değil yani."

Kafamı göğsünden kaldırırken hayıflandım. "Alparslan!" Kaşlarımı çattım. "Hemşireyim ben! Doğru söylüyorum." Bir eli belimdeylen diğer eliyle saçlarımı gözlerimin önünden çekiyordu.

"Evet yavrum, bende öyle diyorum."

Zaten Alparslan'a sarılı olan kollarım daha da sıkılaşırken kafamı tekrar göğsüne yasladım. Şimdi de ben onun kalp atışlarını duyuyordum, ne vardı sanki?

Alparslan'ın çalan telefonu sarılmamızı yarıda keserken ekranda gördüğü isimle direkt hazırola geçti.

"Emredin komutanım."