10 Tips For Healing Your Broken Heart

19

Chapter 19

“Don't buy the five necessary medical equipment for students. Pwede ko namang ibigay sayo ang mga ganon ko.”

Ang kulit na naman niya. May stethoscope naman ako. Kaya apat na lang ang bibilhin ko na equipment. Pero ayaw ko ‘yung sinasabi niyang ibigay. Gusto ko ay bili.

“Alright, I'll just buy your equipment. How much ba?”

“Ang kulit mo, love,” nakangusong anas niya.

Wow, ha? Ako pa ang makulit? Sino kaya ang mas makulit sa amin na sabi ko ay bibilhin ko ang equipment niya na nirereto niya sa akin pero ayaw niya naman ipagbili? Siya kaya!

Ang kulit sabi ng ayaw ko ng bigay at baka masanay ako. Pinalaki pa naman ako ng magulang ko na huwag masanay sa puro bigay dahil hindi daw sa lahat ng bagay ay maibibigay ang gusto mon luho kaya ang ginawa naming magkakapatid ay pinag-iipunan namin ang gusto naming mabili at hindi umaasa sa iba.

“Mas makulit ka. Sinabi ng magkano nga lahat ‘yon?”

“I don't sell those.”

“Eh, ano lang?”

“I am giving it to you nga. But you don't want to accept it for free because you want to pay for it,” sambit niya at inakbayan ako.

We are now walking all over the mall. Because we finished buying my needs. Maybe I should just order my equipment from Lazada or I will pay for the medical equipment he offered to me. Hindi kasi sa akin ang mga ginagamit ko sa hospital.

Kaya bawal ko ‘yon kunin. Dahil gamit ‘yon ng ospital. Kapag kinuha ko naman ay magmumukha akong magnanakaw. At hindi ako ganon na pinalaki ng magulang ko. Hindi din ako sanay na humingi lalo na kung afford ko naman ‘yon.

“Can we buy new clothes for your family?”

Napasimangot ako dahil doon. Kakabili ko lang sa kanila ng bagong damit. Kaya baka sa susunod na buwan naman kapag nakapag sweldo na ako ay bibilihan ko ulit sila. Because that's what I always do with them. Every month they receive new clothes from me.

“Don't," I said and was about to pull him away from the boutique but he was stronger than me. So I lost and he dragged me into the boutique.

“Kahit tig-iisa lang sila,” sabi niya.

“Pero kakabili ko lang sa kanila ng damit ng magsweldo ako.” 

“Eh, ‘di ako naman ang bibili dahil kakasweldo ko lang din,” natatawang anas niya.

Napairap ako. Kakasweldo? Wow, ah? Parang hindi siya ang CEO ng ospital na ‘yun. Kaya hindi malabong kahit kada buwan ay malaki ang kinikita niya. Ang alam ko ay may mga ospital na din siya dito sa lupalop ng Pilipinas at ang alam ko ay puro lahat no’n ay matataas ang ratings. Kulang na nga lang ay magpatayo na din siya ng ospital sa ibang bansa.

“Love, huwag na ka—”

He kissed me. “Shhh! They are also my family because I am your boyfriend.”

“Eh, ‘di dapat pala ay hindi na lang kita sinago—”

“Shhh! Shut up! It is forbidden to take it back." He cut me off again. "Besides, even though we are not in a relationship yet, they are my family. Even though you don't know me yet, I already love you and I consider your family to be family.”

“Ha?” 

He smiled at me then he shook his head. “Nothing, tara bayaran na natin ang mga ‘to.”