10 Tips For Healing Your Broken Heart | EDITING

01

Chapter 1

“I love you so much, babi, and I miss you so much na!”

I smiled when I heard that from my boyfriend. Marvin is my boyfriend. He courted me for almost 2 years. 16 years old ako no’n at siya ay 18 years old pero same batch kami no’n dahil tumigil siya ng pag-aaral kaya naging ka-batch ko siya ng mga panahong nag-aaral pa kaming dalawa.

Now we have been together for almost 11 years.

“I love you too, Marvin!”

Natawa ako ng bigla siyang ngumuso. Dahil ka-video call ko siya. Yes, video call because we are both in the long distance relationship stage. Because I work in South Korea as a nurse. He is in the Philippines and he is working there.

Ang alam ko ay siya ang nagma-manage ng kanilang kompanya. Hindi katulad ng buhay niya ang buhay ko. Magkaiba ang estado ng buhay naming dalawa pero tanggap niya ako kahit na mahirap lang kami at sila ay mayaman.

Kailangan ko rin kumayod para sa pamilya ko dahil ako ang panganay. Marami akong pagkukulang sa kaniya at alam ko ‘yun dahil mas inuuna ko ang pamilya ko kaysa sa kaniya. 

Kaya nagpapasalamat ako na kahit ganito ang set up namin ay hindi siya nagsasawa. Sana nga matiis niya pa hanggang sa maging ready ako.

“Bakit walang miss you, babi?” malungkot niyang tanong.

Akala ko pa naman ay kung ano na ‘yun lang pala. “Ito na po. I miss you na rin.”

“Bakit parang napipilitan ka lang po?”

“Eh? Hindi naman, ah?” Kunot noong sabi ko sabay alis ng paningin ko sa cellphone ko. Dahil naggagayak ako ng mga damit ko.

I'm preparing my clothes because I have a flight on Saturday. Tamang-tama no’n ay kinabukasan ay Linggo pagkalapag ko sa Pilipinas. Yes, I have a flight. I intend to surprise my family and also my boyfriend, after all, it's our anniversary on Sunday at baka hindi na din ako bumalik dito dahil tapos na ang kontrata ko dito.

Mga ilang taon na rin kasi akong hindi umuuwi sa Pilipinas buhat ng ako ay nagtapos ng pag-aaral. Dahil kailangan kong tulungan ang pamilya ko lalo na’t lima kaming magkakapatid at lahat sila ay nag-aaral na. Mas lumalaki ang pangangailangan namin. Kaya kailangan kong makatulong agad. Pero ngayon ay dalawa na kami ng kapatid ko ang nagtatrabaho para matulungan ang pamilya namin.

Tapos na rin sa pag-aaral ang kapatid kong pangalawa kaya may tatlo pa kaming pag-aaralin.

“Oo kaya! Nami-miss mo ba talaga ako or hindi? Tapos ngayon ay may ginagawa ka. Akala ko ba bebe time natin? Bakit may ginagawa ka?”

Mas lalo akong natawa. Ang cute niya talaga kapag nagtatampo siya. Para siyang bata. “Babi, kung alam mo lang kung gaano kita ka-miss. Kulang ang pagsasabi ng salitang I miss you.”

“Eh, ‘di uwi ka na. Hindi na ako galit,” sabi niya.

Natawa ako. “Baliw!” 

I stopped what I was doing because my boyfriend was sulking. We talked for more than five hours pero pagkatapos no’n ay natapos na ang video call namin dahil may gagawin na daw siya.

Naiintindihan ko naman kaya umoo na lang ako. Gano’n naman yata kapag CEO ka, ‘di ba? Maraming ginagawa. Kaya naiintindihan ko kahit na kahit isang araw ay kaunti lang ang time namin sa isa’t isa dahil lahat ng oras nain ay napupunta sa time ng trabaho namin.

‘Tsaka magkaiba din ang time dito at sa Pilipinas.

“Annyeong!” Pagbati ko sa batang dinadalaw ko dahil niche-check ko ang kalagayan niya. “So, how's your feeling?”