Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-79-]

«Και τώρα που έφυγαν όλοι, πες μας, πως είσαι;» Μου λέει η Σόνια γερνώντας λίγο προς το μέρος μου, αρκετά όμως ώστε να δω την ανησυχία στο βλέμμα της.

Ξεροκαταπίνω. Γαμώτο, δεν μπορώ να τις ρωτήσω πόσα ξέρουν και από που, ή βασικά πως! Ξεφυσάω ρίχνοντας το βλέμμα μου πάλι κάτω στα χέρια μου. Ή τώρα ή ποτέ Jessica.

«Τρόμαξα... Νιώθω πάρα πολύ απογοητευμένη και θυμωμένη με τον εαυτό μου. Άφησα να με κυριεύσουν άσχημα συναισθήματα και έβαλα σε κίνδυνο την ζωή μου και την ασφάλεια του αδερφού μου.» Ομολογώ νιώθοντας τον πόνο στο στήθος μου να μεγαλώνει σε κάθε μου ανάσα. «Και λύσαμε πάρα πολύ γι' αυτό. Ο Daniel μου κρατάει μούτρα, αλλά ξέρω ότι το κάνει γιατί νιώθει άχρηστος. Επειδή δεν με προστάτεψε και αναγκάστηκα να το κάνω μόνη μου και με την βοήθεια κάποιου άλλου.» Συνεχίζω βρέχοντας τα χείλη μου. Νιώθω σαν να μην έχω πιει νερό εδώ και ώρες.

«Που έχεις μπλέξει Jessica; Ξέρεις πως είναι να μας λένε ο Jungkook με τον Jimin πως βρίσκεσαι σε κίνδυνο και πως είσαι στο νοσοκομείο άσχημα χτυπημένη; Ξέρεις πως είναι να φεύγεις από το σπίτι σου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να πας στο νοσοκομείο αλλά οι αστυνομικοί να μην σε αφήνουν ούτε νέα σου να μάθεις; Άφησαν όλους τους άλλους να σε δουν εκτός από εμάς μόνο και μόνο γιατί ήμασταν άτυχες και ήδη σε είχαν επισκεφθεί αρκετοί!» Ξεσπάει στο τέλος ενώ μίλαγε τόση ώρα ήρεμα. Παίρνει μία ανάσα κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια της. «Ο Jin ήρθε και μας είπε ότι ήσουν καλύτερα και ασφαλής.» Μου λέει με πονεμένο τόνο η Σόνια και βλέπω ένα δάκρυ να κυλά από το ένα της μάτι.

«Δεν είμαστε θυμωμένες αν αυτό είναι που αναρωτιέσαι. Προς θεού, προφανώς και δεν θα ήμασταν. Απλά τρομάξαμε τόσο πολύ και ακόμα ανησυχούμε. Τι συνέβη; Μας είπαν κάτι τα παιδιά αλλά ούτε και εκείνοι ξέρουν ακριβώς.» Με ρωτάει η Jennie με σπασμένη φωνή και τότε, λες και η τελευταία σταγόνα εγκράτειας είχε μόλις ξεχυλήσει, έσπασα. Ξέσπασα σε δάκρυα καλύπτοντας το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου.

Τα κορίτσια, αν και σοκαρισμένες με την αντίδρασή μου, αντιδρούν αμέσως εγκλωβίζοντας με μέσα στην αγκαλιά τους. Τότε ήταν που για μία ακόμη φορά είχα βρεθεί να λέω από την αρχή, την ημέρα που γνωρίστηκα μαζί του, μέχρι και την τελευταία απαίσια στιγμή που είχα αποβάλει δίχως να το γνωρίζω καν. Εκείνη η μέρα, ήταν η πιο μίζερη σε ολόκληρη την ζωή μου...

Με κόπο καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου και για μία ακόμη φορά έρχομαι αντιμέτωπη με εκείνους τους ψυχοφθόρους λευκούς τοίχους και τις κουρτίνες με το χάλια ασθενικό πράσινο χρώμα τους. Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου από την επιθυμία να φύγω από εδώ. Τι έγινε; Πάλι λιποθύμησα; Ερωτήσεις κατακλύζουν τον νου μου και τις διώχνω μακριά μου. Που είναι η μαμά και ο μπαμπάς; Ο Daniel; Η Llily; Αυτοί που βρίσκονται; Προσπαθώ να διαχωρίσω τα χείλη μου από μεταξύ τους αλλά παρ' όλα αυτά οι λέξεις δεν βγαίνουν έξω από αυτά. Παραμένουν μέσα στο μυαλό μου να κολυμπάνε προς διάφορες κατευθύνσεις δίχως συγκεκριμένο προορισμό.