Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-52-]

«Γεια μαμά!» Χαιρετάω την μαμά μόλις μπαίνω μέσα στο σαλόνι. Την βλέπω να παίρνει το βλέμμα της από την τηλεόραση ώστε να μου χαρίσει ένα χαμόγελο.

«Γεια σου αγάπη μου!» Με χαιρετάει πίσω και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ ενώ αφήνω την τσάντα προπόνησης κάτω. Χαϊδεύω λίγο το κεφάλι του Fighter που τον έχω γραμμένο τον τελευταίο καιρό και έπειτα ρίχνω την προσοχή μου στην κοιλιά της χαϊδεύοντας την απαλά.

«Πόσους μήνες έχουμε ακόμα μπροστά μας;» Την ρωτάω ανυπόμονα καθώς ακουμπάω το αυτί μου εκεί. Στην αρχή δεν ακούω κάτι πέρα από την καρδιά της μαμάς αλλά έπειτα νιώθω ένα μικρό σπρώξιμο που με κάνει να χαμογελάσω. «Μα τι δυνατά μωράκια θα έχουμε σε λίγο καιρό εδώ!» Μιλάω μωρουδίστικα κάνοντας την μαμά να γελάσει δυνατά.

«Σε τέσσερις αγάπη, σε τέσσερις. Κάνε λίγη υπομονή και τον άλλον μήνα θα μάθουμε και τα φύλα.» Μου απαντάει και ξεφυσάω ενώ σηκώνομαι.

«Θα έχω γεράσει μέχρι τότε αλλά τέλος πάντων, θα το δεχτώ!» Κάνω πλάκα και γελάει λίγο πριν με κοιτάξει στα μάτια. «Τι;» Την ρωτάω με ένα μικρό χαμόγελο και γλύφει απαλά τα χείλη της.

«Δεν ξέρω... απλά νιώθω σαν κάτι να έχεις. Αυτές τις μέρες δείχνεις συννεφιασμένη και... έτσι φαίνονται και οι υπόλοιποι από το Σάββατο. Θα έλεγα ότι φταίει που είστε τσακωμένοι με τον Daniel αλλά έτσι ήσουν όταν γύρισες από την βόλτα σου με μία φίλη σου.» Μου εξηγεί και την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

«Πως κατάλαβες ότι τσακώθηκα με τον Daniel;» Την ρωτάω και μου χαμογελάει πλάγια.

«Αγάπη μου εγώ σε γέννησα. Είναι δυνατόν να μην το καταλάβω; Δεν είμαι ο πατέρας σου!» Μου απαντάει ειρωνικά και γελάω λίγο πριν κοιτάξω αλλού.

«Όχι δεν είναι κάτι.» Της απαντάω στην προηγούμενη ερώτησή της κοιτώντας τον Fighter.

«Μη μου λες ψέματα εμένα Jessica! Τι έχει συμβεί;» Με ρωτάει πιο απαιτητικά αυτήν την φορά και δαγκώνω δυνατά το κάτω χείλος μου ώστε να μην βουρκώσω. Δεν θέλω να την ανησυχήσω στην κατάσταση της.

«Που είναι ο μπαμπάς; Δεν θέλω να σε ανησυχήσω χωρίς λόγο στην κατάσταση σου.» Της λέω σοβαρά και πάει να μου πει κάτι, πιθανόν να αρνηθεί, αλλά δεν την αφήνω. «Τον μπαμπά.» Της ξανά λέω και εκείνη ξεφυσάει.

«Καλά...» Συμφωνεί ενώ με κοιτάει ελαφρώς λυπημένη. «Στο τμήμα, θα αργήσει σήμερα. Πάντως μου φαίνεται πως οικογενειακώς είσαστε όλοι λίγο κάπως.» Μου απαντάει και την κοιτάω απορημένη.