Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-63-]

- Sick and tired, but I don't wanna mess up cause Life goes on! -

~· Δευτέρα, 11:15 το πρωί ·~

Σιωπή. Το μοναδικό πράγμα που την σπάει είναι ο ήχος της τηλεόρασης στο σαλόνι, οπου βρίσκομαι καθισμένη στην άκρη του καναπέ με την κουβέρτα τυλιγμένη γύρω μου. Η ώρα είναι περασμένες έντεκα και το μόνο που κάνω είναι να παρακολουθώ μία εκπομπή χωρίς να της δίνω σημασία. Παρακολουθώ έναν να φτιάχνει μία μους σοκολάτα. Σήμερα δεν πήγα στην σχολή. Δεν είχα όρεξη. Αποφάσισα να μην πάω και την μηχανή θα μου την φέρει ο μπαμπάς μόλις σχολάσει. Είχε πάει σήμερα μαζί του στην δουλειά η μαμά, η οποία σε λίγο θα επιστρέψει, γιατί εκκρεμούσαν κάποιες υποχρεώσεις και γι' αυτό στην επιστροφή αυτός θα πάρει την μηχανή και εκείνη το αυτοκίνητο.

Αφήνω μία βαριεστημένη ανάσα και κοιτάω το κινητό μου. Βλέπω πως έχω κάποια μηνύματα αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να τα απαντήσω ούτε καν να τα διαβάσω βασικά. Εκείνη την στιγμή ακούω το κουδούνι να χτυπάει και μπερδεμένη γυρνάω προς τα εκεί. Σηκώνω απαλά το φρύδι μου και πετώντας την κουβέρτα από πάνω μου, ξεκινάω να κατευθύνομαι προς τα εκεί. Πριν ξεκλειδώσω την πόρτα, φροντίζω να κοιτάξω πρώτα από το ματάκι. Έκπληκτη την ανοίγω και έρχομαι αντιμέτωπη με δύο θυμωμένα πρόσωπα.

«Πας καλά βρε κορίτσι μου χρυσό;! Φεύγεις έτσι στο ξεκάρφωτο από το κλαμπ χωρίς να μας πεις τίποτα ενώ έχουμε πεθάνει απο το αγχος μας αφού σε είδαμε να τρέχεις και όλη την επόμενη ημέρα το μόνο πράγμα που μας είπες ήταν ότι δεν μπορούσες να μιλήσεις! Ξέρεις πόσο έχουμε ανησυχήσει;!» Μου φωνάζει στην κυριολεξία η Jennie με τα μάτια της να έχουν βουρκώσει.

Η Σόνια από πίσω της έχει το ίδιο ακριβώς ύφος.

«Ακριβώς! Μπορείς σε παρακαλώ να μας πεις τι συμβαίνει;! Γιατί έφυγες έτσι; Τι έγινε; Είσαι καλά; Πες μου ότι δεν σου έκαναν κάτι!» Ξεκινάει και η Σόνια και τα μάτια μου βουρκώνουν αμέσως.

Οι εκφράσεις τους χάνουν αμέσως κάθε ένδειξη θυμού μόλις με βλέπουν καλύτερα.

«Jessica; Αγάπη μου τι συνέβη; Με τρομάζεις!» Μου λέει γλυκά η Jennie ενώ μου πιάνει τα χέρια.

Εγώ ξεροκαταπίνω και παίρνω τα χέρια μου κάνοντας τους νόημα να περάσουν μέσα. Εκείνες υπακούν σιωπηλές και κατευθύνονται προς τον καναπέ. Κλείνω την πόρτα κλειδώνοντας την και τις πλησιάζω. Τις βλέπω να κοιτούν ανήσυχες τα πεταμένα χαρτομάντιλα και μόλις κάθομαι δίπλα τους στον καναπέ, στην θέση που καθόμουν δηλαδή εξαρχής, με καρφώνουν με τα βλέμματα τους χωρίς να λένε όμως κάτι.