Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-76-]

«Άκου...» Ξεκινάει ο μπαμπάς προσεκτικά και με πλησιάζει από την άλλη μεριά του νοσοκομειακού κρεβατιού.

Η νοσοκόμα έχει φύγει προπολλου εδώ και αρκετή ώρα αφήνοντας μας μόνους. Ο Daniel έχει βολευτεί σε ένα άδειο κρεβάτι δίπλα μου με την Lily να του χαϊδεύει τα μαλλιά ασυναίσθητα καθώς η προσοχή της είναι στραμμένη επάνω μας.

«Όταν εμείς λάβαμε την κλήση από έναν ξένο αριθμό στο αστυνομικό τμήμα, μας ενημέρωσε ένας νεαρός για έναν ξυλοδαρμό που διαδραματιζόταν εκείνη την στιγμή. Εμείς φυσικά τον ενημερώσαμε να μην παρέμβει αλλά δεν υπάκουσε. Μόλις ήρθαμε στην τοποθεσία που είχε αναφέρει, βρήκαμε μόνο τον Daniel ακουμπισμένο σε μία άκρη και να κρατάει το πόδι του.» Εξηγεί κάνοντας ορατή την έκφραση πόνου στα χαρακτηριστικά του. «Δεν αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Και, δυστυχώς, ήμασταν σωστοί. Ο Daniel ευτυχώς εκείνη την στιγμή ήταν σε κατάσταση να μας εξηγήσει και έτσι μπορέσαμε να φτάσουμε σε εσένα εγκαίρως.» Λέει με το πρόσωπό του σκοτεινιάζει. «Εγκαίρως που λέει ο λόγος...» Μουρμουράει θυμωμένος.

Θυμωμένος με τον εαυτό του όμως... αυτό με πονάει περισσότερο απ' όλα. Πραγματικά δεν το αντέχω όταν ο μπαμπάς ξεσπάει και θυμώνει με τον ίδιο του τον εαυτό. Χίλιες φορές να ξεσπάει σε εμένα πάρα να τα κρατάει όλα μέσα του.

«Μπαμπά...» Τον καλώ ήρεμα ώστε να του τραβήξω την προσοχή. «Είναι εντάξει. Δεν φταίτε εσείς αλλά εγώ. Το ξέρω ότι ήταν ανεύθυνο και επικίνδυνο από μέρους μου, αλλά απλά... πάγωσα.» Τους εξηγώ και τεντώνω το χέρι μου ώστε να αγκαλιάσω το δικό του. «Συγγνώμη...» Λέω σιγανά νιώθοντας τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα καθώς σκύβω το κεφάλι μου από ντροπή και τύψεις.

Για λίγα λεπτά δεν ακούγεται και δεν γίνεται τίποτα αλλά αυτό αλλάζει μόλις νιώθω το χέρι του να σφίγγει το δικό μου και έπειτα να βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο ζευγάρια χέρια. Μη μπορώντας να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυα μου κρύβω το πρόσωπο μου ανάμεσα σε αυτά των γονιών μου.

«Δεν πειράζει, αγάπη μου. Αλλά μην τολμήσεις να το ξανά κάνεις ποτέ σου! Με άκουσες; Ποτέ!» Μου λέει η μαμά προσπαθώντας να με πείσει ότι είναι θυμωμένη αλλά ο αγχωμένος και ανήσυχος τόνος της δεν μου το επιτρέπει.

«Το υπόσχομαι.» Χαμογελώ ενώ η φωνή μου ακούγεται μπουκωμένη από τα δάκρυα και χώνομαι πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά τους.

Την ευχάριστη αυτή σιωπή την διαλύει κάποιος. Ή μάλλον, κάποιοι.

«Ζηλεύω τώρα. Θέλω κι εγώ!» Ακούω την χαμηλόφωνη, αλλά παραπονεμένη φωνή της αδερφής μου και ένας δήθεν αγανακτισμένος αναστεναγμός έρχεται να συγκρουστεί μαζί της.