Try To Play With Me💋 |BTS - M.YG/K.SJ|

[-66-]

Το πηχτό και αηδιαστικό υγρό βγαίνει καυτό από το στόμα μου κάνοντας με να θέλω να ξεράσω πάλι. Η μαμά κρατάει τα μαλλιά μου προς τα πίσω προκειμένου να μην τα λερώσω με εμετό και με κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη με ένα στενάχωρο βλέμμα. Μπορώ να διακρίνω μερικά δάκρυα να είναι μαζεμένα γύρω από τα μάτια της αλλά καταβάλει πολύ κόπο ώστε να μην τους επιτρέψει να βγουν.

«Jessica, αρκετά. Θα πάμε στον γιατρό! Δεν αντέχω να σε βλέπω άλλο έτσι! Αρκετά έμεινες νηστική και κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο σου! Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι υγιεινό για τον οργανισμό σου;!» Μου φωνάζει αναστατωμένη και εγώ γυρνάω και την κοιτάω με ένα σκληρό ύφος.

«Χέστηκα, μαμά, χέστηκα! Δεν με νοιάζει και να πεθάνω κιόλας το καταλαβαίνεις;! Αφήστε με όλοι σας στην ησυχία μου!» Φωνάζω καθώς αποτραβιέμαι από κοντά της αλλά όλο αυτό μου προκαλεί περισσότερες ανακατωσούρες.

«Αυτό κάναμε όλο αυτόν τον γαμημένο καιρό και τι καταλάβαμε μου λες;! Τίποτα! Έχεις μείνει νηστική περίπου μία εβδομάδα και με δυσκολία πίνεις έστω και λίγο νερό! Θα πάθεις τίποτα γαμώτο! Εσένα μπορεί να μην σε νοιάζει πια ο εαυτός σου αλλά για εμένα παραμένεις η κόρη μου και οφείλω να σε προσέχω και να σε φροντίζω. Γι΄αυτό κόψε τις μαλακίες και άντε σήκω να πάμε στο νοσοκομείο! Δεν είσαι καλά και αυτό φαίνεται ολοκάθαρα!» Μου λέει εξαγριωμένη και προσπαθεί να με σηκώσει.

Εγώ ανήμπορη και αδύναμη να φέρω κάποια αντίρρηση την αφήνω να με σηκώσει. Νιώθω τα πόδια μου να λυγίζουν και να τρέμουν. Βλέπω ξαφνικά το δωμάτιο να γυρνάει και σφίγγω τα δόντια μου. Πάω να κάνω ένα βήμα αλλά χάνω την ισορροπία μου. Ευτυχώς με πιάνει η μαμά εγκαίρως. Ξεκινάω να βλέπω τον χώρο να σκοτεινιάζει σιγά-σιγά κάνοντας με να στηριχτώ εντελώς από την μαμά.

«Jackson, έλα γρήγορα! Η Jessica χάνει τις αισθήσεις της! Ένα ασθενοφόρο κάλεσε!» Το τελευταίο πράγμα που ακούω από τα χείλη της μαμάς πριν το σκοτάδι κυριαρχήσει.

~ • ~

Κρατάω την κοιλιά μου καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο του νοσοκομείου με ένα ανέκφραστο ύφος. Όσο τα δευτερόλεπτα περνάνε νιώθω το θυμό και το μίσος μου να δίνουν μάχη για να μην βγουν έξω από το σώμα μου και τα κάνουν όλα λίμπα. Τα νύχια μου σχεδόν αυτόματα ξεκινάνε να γδέρνουν το δέρμα πάνω από την κοιλιά μου προκαλώντας αρχικά κάτι κόκκινες γραμμές και έπειτα μερικά ρυάκια αίματος από το βάθος των γρατζουνιών που δημιουργώ. Δάκρυα πόνου, πιο πολύ εσωτερικού, κυλάνε από τα πρησμένα και κατακόκκινα μάτια μου απαλύνοντας λίγο τον πόνο μου. Σταματάω απότομα ότι κάνω και ξεσπάω σε ένα δυνατό ουρλιαχτό. Η πόρτα ξαφνικά ανοίγει εισβάλλοντας μέσα η οικογένεια μου.