Aynadaki yansımasına baktığında kalp ritmi daha da hızlandı. Heyecandan yerinde duramayacak bir hale gelmişti.
"Çok güzel oldun annem..." diyen annesi sımsıkı sarılmıştı ona. O da annesine sımsıkı sarıldı. Gözyaşları çoktan yanağına doğru süzülmeye başlamıştı bile. Annesiyle ayrıldıklarında onun da gözyaşlarının yanaklarından süzülmüş olduğunu gördü. Ayakta dikilen babasına doğru çevirdiğinde bakışlarını onun da gözlerinin dolu olduğunu gördü ve hızla yanına giderek kendini babasının kollarına bıraktı. Bu hayatta güven bulduğu kollardı bunlar.
"Hadi misafirler bekliyor..." dedi babası ondan ayrılırken. Onun gözünden akan yaşları görünce kendi gözyaşları da hızlanmıştı.
Annesi ve babası odadan çıkarken içinde oluşan acıya takılmamaya çalıştı. Onlar her zaman ailesiydi ve sevdiği adamla evleniyordu. Barış'ın aklına gelmesi ile o acı yerini tatlı bir heyecana bırakmıştı. Gamze elindeki peçeteyle makyajını düzeltme derdine düşmüşken gülmeden duramadı.
"Kızım bir ağlıyorsun bir gülüyorsun... Rahat dur. Makyajın bozulacak."
"Bu düğün olayı çok değişik. Her saniye farklı duygular esir alıyor beni."
"Mutlusun değil mi?" diye sordu Gamze.
"Mutluyum çok..."
O an arkadaşının yüzündeki acıyı gördü. "Gamze..." dedi ama arkadaşı konuşmasına izin vermedi.
"Senin adına inan ben de çok mutluyum. Barış Bey çok düzgün bir adam ve seni çok seviyor."
Ne diyeceğini bilemedi. Onu umutlandırmak istemiyordu. Çünkü Umut'un hayatında biri vardı ve fena halde ona tutulmuş bir haldeydi. Üstelik Bihter kötü biri değildi. En azından Barış öyle söylemişti. Bihter belki kötü biri olsa... Ya da Umut ona böyle bağlanmamış olsa her şey farklı olabilirdi. En azından biraz umut olabilirdi ama şu an yoktu. Bu yüzden sessiz kaldı. Arkadaşını olmayacak bir hayale inandırıp daha fazla üzülmesine sebep olmak istemiyordu.
"Hanımlar gelebilir miyim?" diyen Barış'ın sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. Gamze onu görünce "Tabi Barış Bey..." dedi ve kenara çekildi.
"Bey değil Gamze... Barış demen yeterli."
"Siz benim patronumsunuz."
"O halde sadece iş yerinde resmi ol... Böyle ortamlarda gerek yok. Sen benim sevdiğim kadının en değerli dostusun."
Gamze'nin yanakları kıpkırmızı olmuştu. Utangaç hali her iltifatta kendini gün yüzüne çıkarıyordu. "Ben salona geçiyorum..." dedi ve hızla yanlarından ayrıldı. Onun gitmesi ile Barış, Eylül'e doğru yaklaştı ve aralarındaki tüm mesafeyi kapatarak belinden tuttu. Kendine doğru çektiğinde dudaklarına hafif bir öpücük bırakmıştı.
"Çok güzelsin..."
"Sende çok yakışıklı olmuşsun."
"Senin yanına yakışmaya çalışıyorum..."
Eylül hoş bir gülümsemeyle kocası olacak adama baktı. Biraz sonra evleneceklerdi ve karı koca olacaklardı. Aylardır uğraştıkları şey artık gerçek olacaktı.
"Bitti mi?" diye sordu.
"Acı ve gözyaşı bitti ama mutluluk daha yeni başlıyor..." dedikten sonra elinden tuttu ve birlikte yürümeye başladılar. Salonun giriş kısmına geldiklerinde heyecandan bayılmak üzereydi. Barış'ın elini sımsıkı tuttu.
"Sakin ol güzelim... Herkes bizim mutluluğumuzu kutlamak için buraya geldi."
"Çok kalabalık..."
Barış ona doğru baktı ve hafifçe gülümsedi. "Benim gözüm senden başkasını görmüyor..."
