Mistreated Wife (Wretchedness #1)

Chapter 6

“Wait me here, Chan. This will be quick.”

Awang ang aking bibig habang pinapanood siyang isuot muli ang kaniyang grey na coat. Nirolyo niya pababa ang manggas at sinarado ang butones ng polo.

“T-Teka, hindi mo ba muna ito kakainin? Kumain muna tayo.” Itinapat ko ang paper bag sa kaniyang mukha at agad naman siyang umiling bilang pagtanggi.

He heaved a deep sigh. “Sorry, Chantria. Our time matters. Kakain ako pagbalik ko pero kung gutom ka na. . .  mauna ka na lang kumain at mas mabuti pang huwag mo na akong hintayin pa.”

“Pero–” Hindi ko pa man natatapos ang sasabihin ay muling bumukas ang pinto para paalalahanan siya ng kaniyang sekretarya na nagsisimula na ang meeting.

Hindi na nagawang makapagpaalam sa akin ni Aziel. Wala na akong ibang nagawa kundi ang pagmasdan siya hanggang sa makalabas na ng silid. Ilang saglit din akong natulala sa kawalan bago ibinagsak ang mga mata sa dala kong pagkain.

Kapagkuwan ay umiling-iling ako at mas piniling maging positibo. “Mabilis lang naman daw, Chantria. Hindi naman siguro agad lalamig ang pagkain.” I laughed a bit.

Nagpasya akong umupo muna sa isang medyo pabilog at itim na leather sofa at doon magpalipas ng oras. Nilibang ko ang sarili sa mga matatayog na gusali na malaya kong nakikita mula sa kinauupuan. Hindi ko maiwasang mamangha dahil tanaw na tanaw ko ang ka-Maynilaan. Siguro ay mas magandang tumambay rito sa opisina ni Aziel tuwing gabi.

I tapped my pumps on the white tiles as I watched the clock ticked every second. Lumipas pa ang ilang sandali at napagtanto kong halos sampung minuto na akong naghihintay. Gaano kaya katagal iyong meeting nila? Sobrang importante ba?

Nagdesisyon akong tumayo muli at maglibot na lang dito sa kaniyang opisina. Una kong nilapitan ang malaking bookshelves na nakakalula sa dami ng libro. Kumuha ako ng isa na agad din namang ibinalik sa dating puwesto nang makita na parang halos puro pang-Architecture iyon.

Iyon talaga ang gusto niyang trabaho, ngunit sa kasamaang palad ay rito siya bumagsak sa pagnenegosyo. Agad akong ginapang ng konsensya nang mapagtantong dahil sa akin kung bakit hindi niya natupad ang talagang pangarap niya para sa sarili.

Kasunod kong nilapitan ay iyong malawak niyang table. Tambak doon ng mga papeles na dapat niyang pag-aralin at pirmahan pero hindi iyon ang pumukaw sa aking atensyon. . .  kundi ang dalawang magkadikit na picture frame.

One the left side was our wedding picture while on the right side was our first meeting three years ago – everything was still vivid in my mind.

Dinampot ko ang frame at pinakatitigang mabuti. Mapait akong napangiti nang sa isang iglap ay rumagasa ang alaala ng mga taong nakalipas. Let’s just say that. . .  ang pagkakaibigan namin ni Aziel ay mabilis nagsimula at mabilis ding natapos.

The first time I laid my eyes on him, he got me already. With his black hooded eye, red and wide luscious lips, pointed nose, disheveled hair, chiseled jaw, and well-toned body at the age of nineteen, I must say that he could pass the hottest male model in the world.

Ni kahit saang anggulo ko siya tingnan, napapailing na lamang ako dahil isa siya sa mga halimbawa na maswerte at ni kahit kailan ay hindi pinagkaitan ng mundo.

“This is my son, Aziel Kalen Navarro. . .” Mr. Navarro happily introduced the guy beside him. Sinenyasan ng ama ang binata na i-alok ang kamay sa amin bilang pormal na pagpapakilala.

Mariin kong kinagat ang pang-ibabang labi upang pigilan ang pag-ngiti nang makita ko sa mga mata nito ang pagtutol at pagkadisgusto, ngunit sa huli ay wala na siyang nagawa at magpatianod na lamang.