Mistreated Wife (Wretchedness #1)

Last Chapter

"If you're going to have your first girlfriend, make sure that's Anastacia Del Mundo."

From my food, my stare went up to my dad. Kita ko rin ang pag-angat ng tingin ni Louie na nakikiramdam. "Pardon?"

"Oh, don't make me repeat it. I know you heard me clearly," he muttered with coldness.

I laughed ridiculously in my mind as I watched him sip on his coffee. "No fucking way..." I answered him with conviction.

Agad naman akong sinaway ni Mommy at pinaalalahanang nasa harap kami ng pagkain pero hindi ako natinag. Ayon na nga, eh. Payapa akong kumakain dito, sarap na sarap pa ako rito sa ngininguya ko tapos bigla na lamang magsasalita ng gan'on? Parang gago. Nakakawalang gana.

"Stop being hardheaded, young man. Iyon na lang ang gagawin mong tama sa pamilyang 'to," he strictly hissed.

Umigting ang panga ko at pabagsak na binitawan ang kutsara't tinidor. Nagpakawala ako ng sarkastikong tawa habang nakatitig sa pinggan ko. Hindi ko pa man nadedepensahan ang sarili ko ay muling bumuwelta si Mommy.

Inabot niya ang aking kamay at marahang pinisil iyon. "Anak, listen to your father. Ginagawa lang naman niya kung anong makakabuti para sa iyo."

I spat. "And you think nakakabuti sa akin ang pangunguna nyong magdesisyon sa buhay ko?"

Hindi sila nakasagot. Mula sa gilid ng aking mga mata ay nakita ko ang pagtuwid ng upo ni Louie at parang mas nag-enjoy pa yatang kumain ang gago habang may nagtatalo sa harapan niya.

Nagtama ang paningin naming dalawa kaya nagthumbs-up siya sa akin.

"Sige lang. Away lang kayo. Isipin nyo na lang na wala ako rito," he mouthed.

Sinaway siya ni Manang Yeta na saktong dumaan sa kaniyang likuran.

Sinamaan ko siya ng tingin pero agad din iyong napalitan ulit ng pagkairita nang magsalita muli si Daddy Carl.

"Hindi kami nangunguna, Aziel. Magulang mo kami kaya may karapatan kaming manghimasok sa buhay mo. Kung hindi dahil sa amin, wala ka rito. Baka nakakalimutan mo? 'Yang kinakain mo, mga mamahalin mong gamit, at pati 'yang marangya mong buhay... lahat 'yan ay dahil sa akin."

Mommy took a deep breath and looked at me with her pleading eyes. "Anak, please? Kahit ito lang ay ibigay mo na sa Daddy mo. Pinagbigyan ka niya sa gusto mong kurso, 'di ba? Kahit noong una pa lang alam mo nang dapat ay sa negosyo ka."

Doon na ako tuluyang naubusan ng pasensya. Tumayo ako sa kinauupuan, padabog na dinampot ang aking bag at isinukbit sa balikat.

"Papasok na 'ko," malamig kong tugon.

Natataranta namang nag-angat ng tingin sa akin si Louie at nang makita niya akong naglakad palabas ng mansion ay nagmamadali siyang sumunod.

I heard Daddy shout my name, but I didn't bother to look back. Tangina, palagi na lang gan'on. Parang kulang na lang ay pati paghinga ko ay utang na loob ko pa sa kanila, eh, kung tutuusin hindi naman ako ang may kagustuhang ipanganak sa tanginang mundong 'to!

At isa pa, alam ko ang ginagawa ko. Ba't ko ipagpipilitan ang sarili ko sa negosyo kung alam kong hindi naman iyon ang para sa akin?

"534 pesos po, Sir..."

Tamad kong inabot sa cashier ang aking credit card. Kalmado kong tinatapik-tapik ang counter bar habang pinapanood kong i-swipe iyon. Ilang beses niya ring sinubukan pero sa huli ay kinunotan niya ako ng noo.

"Uhm, Sir, wala po ba kayong ibang card? Rejected po kasi," paliwanag niya kaya napatuwid ako ng tayo.

"W-What?" I blinked my eyes.