HTDOSM

49

--

We are now entering this white room filled with white flowers, many chairs, lights and my mother laying in the middle. I am literally shaking while stepping inside, Allysa and Sandro was holding my hands, Tito Bong and Tita Liza are on my back.

"Laine, don't be nervous" nag-aalalang sambit ni Tita Liza. I feel that my jaws, legs, and arms are shaking kaya't umalalay kaagad si Sandro at Allysa.

"I-I'm not ready to see her s-sorry" nanginginig kong usal.

"You need to. face your fears, Lallaina." usal ni Allysa. "Sa tingin mo ba matutuwa si Tita kapag ganyan ka? malulungkot yon kapag nakikita ka niyang nanghihina kaya't kayanin mo Laine, nandito kami." sambit ni Allysa at dahan dahan kaming naglakad palapit sa kabaong ni mama.

My tears burst as I saw her with the white dress, smiling painfully. still the prettiest but she's dead. it's nice to see you again ma, but it's bad that I see you sleeping...not for an hour but forever.

Hindi ko na alam kung sino ang humahaplos sa likuran ko basta't ang nararamdaman ko lang ngayon ay ang sakit at lungkot. umiiyak na rin si Allysa at pinipigilan naman ni Sandro ang emosyon niya.

"M-Mama!" I screamed, like it was the time when my mama will leave me to work abroad. I screamed for mercy, I screamed for help...I begged for another chance but...it was...it was impossible. it was very impossible.

"Oh Jesus, help this woman..." umiiyak na rinig kong usal ni Tita Liza.

"Let her heal, Oh God..." si Tito.

Napaupo ako sa sahig sa sobrang sakit sa damdamin. kakayanin ko ba? paano na ang bawat pagbangon ko? alam kong nandito sila...si Allysa pati na ang mga Marcos, pero kailangan kong protektahan ang sarili ko. hindi ako makakatulog ng mahimbing kung sa bawat pagtulog ko ay dadalawin ako ng konsensya na sinisira ko ang pangalan nila.

Saan ako kukuha ng lakas kung nanghihina kaming lahat?

Nang medyo mahimasmasan ay pinaupo muna ako ni Tita Liza sa unahan, Sandro's with me at si Allysa ang nag-aasikaso ng bisita. inabutan ako ni Sandro ng tubig at agad ko iyong ininom.

"We only have 4 days left with Tita Laila, Laine." aniya.

"I-If I could turn back time...I turn it back to the day you told me to go in Dubai." tugon ko. "I'm blaming myself for this, though no one wants it but...if only..." I cried again. "If only I agree to you Sandro, hindi sana mangyayari 'to...this is all my fault--"

"It's not your fault Laine, stop blaming yourself. no one wants it" he cut me off and wiped my tears.

"Simula nang nalaman kong may sakit si mama, araw araw nalang...sinisisi ko ang sarili ko. ako na nga lang ang natitira niyang dahilan dito sa mundo, pinabayaan ko pa" usal ko.

"Don't put yourself down, you did your best saksi ang mama mo doon Laine. talagang it's her time na kaya't kinuha na siya" sambit ni Sandro. "Be strong as always" aniya. I looked at him and I held his hand.

"Be strong also..." sambit ko at ngumiti siya.

"As long as you're with me, then I am" aniya. napaisip tuloy ako...

paano kung iwanan kita?

Kinurot ko ang sarili sa naisip at tumayo at pilit na ngumiti sa mga bisita. "Are you sure that you're okay na? you want me to go with you?" Sandro asked.

"No, I can do it" tugon ko at pilit na ngumiti sa kaniya. nauna akong nagtungo kala Tita at Tito.

"We're gonna go Laine, babalik nalang kami sa huling lamay. pasensya na may trabaho pa kasi" si Tita Liza.