HTDOSM

39

--

"Anak, lumipat ng trabaho si Mama...pasensya ka na minsan mo nalang ako makakausap" usal ni Mama sa gitna ng tawagan namin ngayong bagong taon.

"Ma, hindi mo naman kailangan mag trabaho" tugon ko. "Kaya na kita buhayin, dito ka nalang sa bansa magtrabaho kung gusto mo...o, gusto mo patayuan kita ng tindahan? bakery? o...kung ano mang negosyong gusto Ma, wag naman ganitong hindi tayo mag-uusap"

I heard her sniff. "Pasensya ka na anak, hangga't kaya ni Mama ayaw kitang pahirapan. nag-iipon si Mama para sa'yo anak, ayokong intindihin mo pa ako...gusto kong...gusto ko na ma enjoy mo ang buhay mo ngayon, sa dami ng blessings na natatanggap mo ieenjoy mo lang. tandaan mo lagi na masaya si Mama kapag masaya ka anak" tugon niya naiyak tuloy ako.

"Ma! puntahan kita dyan gusto m--"

"Ay nako hindi anak, a-ahmm... stay in ako sa ano...sa...sa pinagtatrabahuhan ko" she cut me off.

I wipe my tears. "O-Okay ka lang ba talaga Ma?" tanong ko dahil may kutob akong hindi maganda ang nangyayari.

"Oo anak, ayos na ayos ang Mama...sira lang ang camera ko kaya't hindi ako makapag open" sagot niya.

"Sigurado ka Ma ah! sige na, magpahinga ka dyan...mahal na mahal kita, sabihin mo lang Mama kapag pwede na ako ulit tumawag ah" sambit ko.

"Happy New Year anak ko, ang pinaka magandang nangyari sa akin...ingat palagi anak, love na love ka ni Mama" she kissed me through the phone.

"Happy New Year Mama, mahal na mahal rin po kita...ingatan mo ang sarili mo at may surpresa ako pag-uwi mo ng pinas" tugon ko, nagpaalaman kami at ibinaba ang tawag.

I was staring at the stars here in the veranda of Malacañang Palace when someone approaches me. "What's wrong?" he asked, agad akong yumakap at humagulgol rito. "Shush...babe...I'm here" bulong niya at patuloy akong inaalo. "Tell me what's wrong?" he asked, but I continued crying. "Just let go of your tears" aniya.

Sobra akong nalulungkot, sino ba ang hindi kung ang Nanay mo ay nasa malayong lugar at hindi mo makakausap ng madalas. buti nalang at nandito si Sandro...sana lang ay huwag dumating sa punto na iiyakan ko siya dahil sa pagkakaalam ko ay matapang ako. pero...hindi pala sa lahat ng oras.

He kissed my head, ipinatong niya rin ang ulo niya sa ulo ko. "Look at the stars...look how they shine for you..." I felt the comfort when he started singing. we're still hugging each other "And everything you do
yeah, they were all yellow...I came along I wrote a song for you and all the things you do...and it was called yellow... so, then I took my turn what a thing to've done and it was all yellow...." I stopped crying and just hug him. the comfort brings so much ease to the pain in my heart. "Your skin...oh yeah, your skin and bones....turn in to something beautiful, do you know...y-you know I..." hindi niya na itinuloy ang kinakanta at sa halip ay hinalikan niya nalang ako sa sentido. he doesn't love me, but...I think it's fine, we'll he likes me.

"T-Thank you" tugon ko.

"That's why I'm here for Lallaina..." bulong niya. "Why are you crying?" he asked, humiwalay ako ng yakap at tumalikod sa kaniya. sumunod siya sa akin.

"Si Mama" sagot ko at kinwento ang nangyari.

"That's hard but...I know you can do it Laine, you're the strongest woman I know. independent and sturdy" sambit niya. "Just don't forget we're here for you, we're family...my mom and my dad are here, they are busy but you know they can make time with you" sambit niya.

"Salamat nga kay Tito at Tita kasi kahit papaano nararamdaman ko magkaroon ng magulang sa tabi...pati sa'yo...kahit papaano may nasasandalan ako, kahit hirap ka at pagod" tugon ko at muling naluha, this time siya na ang nagpunas ng luha ko.