17letnia Naomi Evans rozpoczyna życie z rodzeństwem w Beacon Hills gdzie mieszka z braćmi Harrym, Ethanem i Mattem. Ich rodzice są pracoholikami i wolą spać w hotelu niż w domu. Naomi zaczyna uczęszczać do liceum niedaleko swojego miejsca zamieszkan...
-Skarbie, jesteśmy - obudził mnie przyjemny męski głos. -Która godzina? - zapytałam otwierając zaspane oczy. -Po 15, chodź bo muszę się jeszcze dopakować a ty możesz iść się położyć. -Teraz to już nie zasnę - powiedziałam i wyszłam z auta przechodząc obok Bretta.
Muszę wam przyznać chatę to ma niezłą. Wypasiona że hej! Wystrój zewnętrzny miała jakiś taki rzymski ale wyglądała pięknie. -Tak dokładniej to wystrój śródziemnomorski - powiedział głos za moimi plecami.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Moi rodzice byli architektami, poznali się w Rzymie stąd ten wystrój - powiedział idąc w stronę budynku. -Piękny - powiedziałam z niedowierzaniem. -Zapraszam do środka.
Otworzył drzwi kluczem przepuszczając mnie pierwszą. Otworzyłam usta z niedowierzania rozglądając się po wnętrzu domu. Po prawej znajdowały się szerokie schody drewniane, za nimi była luksusowa kuchnia z wyspą kuchenną i oświetleniem ledowym, obok kuchni była jadalnia a po lewej duży salon. Całość komponowała się pięknie i przestronnie. Tylko salon oddzielał się połowicznie ścianą a reszta była wolnostojąca. Udaliśmy się po schodach na górę. Po lewej była barierka rozchodząca się na jakieś pięć metrów a po prawej ściana. Dalej po lewej były same drzwi a po lewej ciągnęło się ogromne lustro. -Pierwsze to łazienka, drugie to pokój Lori, trzecie to sypialnia rodziców, trzecie i czwarte to pokoje gościnne a ostatni to mój pokój - wytłumaczył Talbot. -I pomyśleć że cała rodzina Taborecików zmieściła się w tak dużej chawirze - zaśmiałam się. -Serio? Taborecików? - popatrzył na mnie z politowaniem. -Brecik Brecik Taboreci! - zaczęłam go przedrzeźniać. -Mogłem mieć na nazwisko Clark więc błagam przestań - złożył ręce jakby do modlitwy. -Czemu tak? -Nazwisko panieńskie mamy, po śmierci pytali nas z domu dziecka jak mamy na nazwisko żeby wiedzieć jak zapisać nas w dokumentach to powiedziałem że Talbot potem znalazła nas Satomi. -To dobra kobieta i Alfa - położyłam mu rękę na ramię. -Wiem.
Zakończył rozmowę i przepuścił mnie w drzwiach do swojego pokoju. Był w chuj duży. Sufit pochylał się tworząc ukos. Po prawej było duże podświetlane łóżko na podeście. Obok drzwi ogromną rozsuwana szafa. Po prawej było wgłębienie gdzie było okno, mała kanapa i biurko z fotelem. Nad łóżkiem wisiało dużo zdjęć. Stwierdziłam że pójdę je pooglądać. Stanęłam na łóżko bo inaczej nic bym nie zobaczyła i zaczęłam się przyglądać. Brett z Lori, Brett z drużyną, Brett na meczu, Brett z pucharem, Brett z przyjacielem, Brett z Satomi, Brett ze stadem chyba, Brett i jeszcze więcej przyjaciół, Brett i... LIAM?! Wszystko byłoby okej gdyby nie to że Liam ma podbite oko a z nosa lała mu się krew. Brett natomiast stoi obok niego i wygląda jakby na niego krzyczał. Chyba się wtedy pobili. -O co poszło? - zapytałam Talbot który pakował coś z szafy. -Po tym jak Dunbar zniszczył samochód trenera rzuciłem się na niego, złamałem mu obojczyk nogę i cztery rzebra a sam wyszedłem z tego z zadrapaniem na ramieniu - zaśmiałam się. -Co się stało? -Trener wywalił go z drużyny za napady agresji a potem dyrektor ze szkoły więc postanowił się zemścić na trenerze. -Jestem z ciebie dumna - stwierdziłam z przekonaniem. -Mówisz to jakbyś sama w to nie wierzyła - uniósł jedną brew do góry na co ja przewróciłam oczami. - Nie rób tak, nie lubię tego - pogroził mi palcem. -Ależ oczywiście - rzekłam sarkastycznie bo i tak będę to robić. -Jak ci się uczy w nowej szkole? -Jest okej ale... - zacięłam się. - Właśnie, rozmawiałam z jakąś dziewczyną o Kirze to kazałeś mi się do niej nie zbliżać, dlaczego? - uniosłam obie brwi w górę. -To Kitsune, nie kontroluje jeszcze swojej mocy - wyjaśnił. -Rozumiem. -Nie chciałem tylko żeby Ci się coś stało - uśmiechnął się a ja razem z nim.
Obróciłam się na łóżku tak że opierałam się plecami o ścianę i miałam swobodny widok na mojego mate. Jest taki najcudowniejszy, najprzystojniejszy, najpiękniejszy, najlepszy, najulubieńszy, najidealniejszy, najukochańszy, poprostu IDEAŁ. -Gapisz się - zaśmiał się tyłem do mnie. -Nie gapie, tylko podziwiam. -Co podziwiasz? -To - wstałam z łóżka i kucęłam przy nim - jak bardzo idealny jesteś. -A jestem? - zapytał patrząc na mnie.
Wstałam i zawisłam nad nim kładąc ręce na jego ramiona masując jego barki. Zaczął przyjemnie mruczeć. Czułam że sprawia mu to przyjemność. -Jesteś - odpowiedziałam na wcześniej zadane pytanie przestając na chwilę masować. -Nie przestawaj - zaśmiałam się i wróciłam do wykonywanej czynności. - Ale zajebiście - mruknął. -Dość tego dobrego pakuj się - wstałam i wskazałam palcem na czarną walizkę obok niego. -No jeszcze chwila - powiedział niezadowolony.
Nagle zaczął mi dzwonić telefon. Wyciągnęłam go z tylniej kieszeni spodni i odebrałam nie patrząc na ekran. -Gdzie jesteś gówniaro jebana?! - wykrzyczała Malia do telefonu tak że musiałam na triche odsunac telefon od ucha. -Przyjedź do mnie wieczorem to pogadamy. -Dobra - odpowiedziała i rozłączyła się.
Chwilę później dostałam kolejny telefon. -Malia wieczorem pogadamy - powiedziałam będąc pewna że to ona. -Nie ładnie mylić brata z przyjaciółką. -Coś się stało Harry? -Gdzie jesteście? -U Bretta, musi się jeszcze dopakować a co? -Trenera nie ma w szkole to nie ma treningu i zwolnili nas wcześniej. Przejechaliśmy pół Beacon Hills w poszukiwaniu cię. Byliśmy u Liji, Malii, Dereka i u nas. -Wystarczyło zadzwonić wiesz? -Wracajcie szybko, musimy pogadać o Macie (nie wiem jak odmienić imię Matt). -Dwie godziny? -Pół? -Godzina? -Nie. -Czterdzieści minut mamy do domu debilu. -Półtora godziny i nie spóźnić się - rozłączył się.
Wybaczcie że daje teraz same krótkie rozdziały ale mam zapierdol w szkole.
