"Dersim başlamak üzere, görüşürüz!" Çağla'ya seslenirken yere oturmuş olan grubun yanından aceleyle geçtim ve kendi amfime doğru adımladım. O sırada gözüme çarpan panodaki duyurulara bakarken duraksamama engel olamadım. Ev arkadaşı arayan bir sürü i...
Satır arası bıraktığınız yorumlar ve bölüm içerisinde verdiğiniz oylar bölümün gelme hızını kısaltır, uzunluğunu arttırır. Bu yüzden oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Keyifli okumalar! (Yorumlarınıza ve oylarınıza ihtiyacım var, lütfen beni yalnız bırakmayın :) )
Bölüm Şarkısı
Ozbi- Dünya'm
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Çağla, benim burada kalmamı düşünüyor olamazsın?" Soru sorarcasına kuzenime bakarken suratındaki gülümsemeyi silmeden beni ikna etmek istercesine sırnaştı. Gözlerimi harabeye dönmüş odada yeniden gezindirirken telefonuma sarıldım ve büyük valizi tek elimle çekiştirmeye çalıştım. "Emre'yi arayacağım ve beni buradan almasını söyleyeceğim, hayatta burada kalmam!" İtiraz dolu cümlemle Çağla koşuşturdu ve önüme geçip gitmemi engellemeye çalıştı. "Emre, seni bu hallere düşürdüm diye kellemi alır! Lütfen birkaç gün sabret, sonra daha iyi bir eve çıkarsın ama birazcık sabret!"
Çağla, bana itiraz eden homurtular çıkarırken göz devirmeme engel olamadım. "Ailenden gizli iş çevirdin ve bu duruma düştün diye ben bu odada kalmayacağım Çağla. Biliyorsun, saçma sapan şeylerden korkup atak geçirebiliyorum ve bu oda fazlasıyla korkutucu! Burada kalamam, beni boğuyor." Kendimi Çağla'ya açıklamaya çalışırken beni bu hâle soktuğu için ona içten içe kızdım. Gayet iyi olan binada bu oda nasıl bu hale gelmişti, anlayamıyordum ama fazlasıyla korkutucuydu işte.
Kendime hakim olmaya çalışıp çıkışa doğru ilerlerken valizi evin orta kısmında fırlattım ve yere düşmesini sağladım. Hiçbir şey olmamış gibi eğilip valizi açarken üst tarafa özenle koyduğum patenlerime parmaklarımı geçirip cüzdanımı aldım ve çıkışa doğru ilerledim.
"Dolunay, tamam." Çağla, beni sakinleştirmeye çalışıyor gibi konuşurken hızlı adımlarla peşimden geldi. "Sana sadece bir ay, seni idare edebilecek şekilde ev ayarlayacağım ve yalnız kalmayacaksın ama şu an sakin ol ve oturup bekle. Olur mu?" Başımı iki yana sallarken köşeye bıraktığım spor ayakkabılarımı çekip ayağıma geçirdim ve buz patenlerimi sıkıca tutup kapıyı açtım. "Şu an hiç bilmediğim bir şehirde bu duruma düştüm ve inan, Emre bunu duyarsa her şey daha kötü olacak! Bana kalacak bir yer hazırlayamazsan kendin hazırlan, akşam otele gidip ailelerimizden yardım isteyeceğiz."
Çağla'nın bir şey demesine izin vermeden kapıdan çıktım ve beklemeden merdivenleri inmeye başladım. Benim sert adımlarımın karşılığı, binanın boşluğunda yankı yaparken aldırmadım. Adım seslerime benzer gülüşme sesleri yükselirken bunun yakınlarımdan, hatta arkamdan geldiğini anlamam pek uzun sürmedi. Yine de sesin kaynağına bakmak yerine merdivenleri bitirip siyah ve ağır kapıya doğru adımladım.
"Şu an, ailesi tarafından istediği çikolata alınmamış küçük bir kız çocuğuna benziyor. Üzerindeki elbise, saçları ve neredeyse durup olduğu yerde tepinecek ayakları..." Arkamdan duyduğum fısıltılı erkek sesiyle duraksarken kaşlarımın çatılmasına engel olamadım. Ben miydim küçük bir kız çocuğu?
